In mijn vorige pareltje schreef ik dat we in Guelmin, Hassan hebben ontmoet die ons naar de oase Ait Bekkou heeft geloodst, en ons tevens een onvergetelijke avond heeft bezorgd bij Mohammed Nhabib in z’n Tarp op het binnenterrein van z’n Kasba. Hassan is een werkeloze leraar Frans en spreekt ook uitstekend Engels. Hij loodst ons naar een hotel waar de deelnemers van de Parijs-Dakar race ook 2 dagen doorbrengen. Hier mogen we onze campers op de binnenplaats parkeren en er ook overnachten. Hassan vertelt ons veel over het dorp en z’n bewoners, o.a. Dat z’n zuster hier woont en dat hij er zelf ook een grote tuin heeft. Na ons te hebben geïnstalleerd en een koud Cola te hebben gedronken, neemt Hassan ons mee naar het huis van z’n zuster om kennis met haar te maken. Een aardige vrouw en erg gastvrij, Het huis bestaat uit een aantal vertrekken met een halve meter dikke lemen muren. Het ziet er simpel maar keurig onderhouden uit. We mogen wat foto’s maken van de binnenplaats en de keuken en doen dat dan ook graag. Je krijgt niet zo gauw de kans om een dergelijk gezin in hun eigen omgeving te zien. Op de binnenplaats krijgen we van haar een, ons reeds bekende “Lange Thee” aangeboden. Het ritueel van thee zetten gaat als volgt, in de theepot met heet water wordt munt en thee gedaan. Vervolgens wordt er met een koperen hamertje brokken suiker van een grote kegel suiker afgeslagen dat ook in de pot gaat. Na een tijdje wordt er wat thee in een glaasje gegoten en geproefd, is het niet zoet genoeg dan gaat er weer een brok suiker bij, totdat het voor Marokkaanse begrippen klaar is. Dat betekent mierzoet. Volgens Hassan is z’n zuster nooit naar school geweest. Ze heeft een paar erg lieve dochtertjes. Na onze vakantie zullen we de gemaakte foto’s via Hassan naar z’n zuster sturen.
