Dimmuborgir

Dimmuborgir.
De donkere burcht, is een complex van grillige lava formaties. Het kenmerkt zich door zeer grillige en grote rotsformaties die bestaan uit vulkanisch gesteente dat ontstond bij vulkanische uitbarstingen van ongeveer 3000 jaar geleden. Het afgekoelde lava lag waarschijnlijk op een zachte onderlaag, en toen die eenmaal was weggespoeld stortte het lava dak in.
Het is een doolhof waarin je je fantasie kunt uitleven. Allerlei figuren kun je er van maken. Via uitgezette routes kun je hier leuke wandelingen maken van twintig minuten of een uur. Er zijn goede voetpaden met weinig hellingen.
Al jaren broedt in dit gebied een paartje giervalken.
Het is duidelijk waarom dit gebied deze naam draagt: de rotsformaties hebben veel weg van een oud, vervallen en grimmig kasteel. De IJslandse overheid verplicht toeristen op de paden te blijven, omdat ze gemakkelijk de tere natuur kunnen beschadigen. Bovendien is het niet moeilijk om in het reservaat te verdwalen.

Dimmuborgir. Het landschap is hier bezaaid met vulkanische pilaren en lavatunnels, die ontstonden doordat lava over waterpoelen stroomde.

De spectaculaire formaties dienen als decor voor een duister mythologisch verhaal. Ruwweg vertaald betekent Dimmuborgir ‘Donkere kastelen’ in het IJslands. Het is de plek waar volgens de overlevering Grýla huist, een moorddadig wezen dat half-trol en half-oger is. Haar dertien kinderen worden de ‘Joeljongens’ genoemd: kattenkwaad uithalende IJslandse versies van de westerse Kerstman. In de dertien dagen voorafgaand aan Kerstmis zetten kinderen op IJsland nog altijd hun schoentje in de vensterbank en krijgen cadeautjes als ze zich goed hebben gedragen. Ondeugende kinderen krijgen een rotte aardappel en lopen de kans door de Joeljongens te worden meegenomen en dan ten behoeve van Grýla’s maal te worden gekookt. Grýla heeft ook een grote zwarte kat, die slechts éénmaal per jaar eet. De kat wacht totdat alle kinderen bezig zijn met het uitpakken van hun kerstcadeautjes en verorbert dan de kinderen die geen kledingstuk hebben gekregen.

Op zeker moment in 1746 waren kinderen zó bang om te worden opgegeten dat de overheid moest ingrijpen en de mythe als bangmakerij verbood.

Bron: national geographic