Jordanië

Zondag 22 febr.2004
Het eerste reisje van dit jaar is zeer plotseling bij ons opgekomen tijdens een zondagmorgen wandeling in de Vosbergen in Eelde.
Petra was eigenlijk het enige van Jordanië waar we van hadden gehoord, maar waar we steeds van zeiden, “daar willen we nog eens heen.”
Om elf uur een idee, om één uur internet afgespeurd en om drie uur was alles al geregeld.
“Internet” we kunnen er (haast) niet meer zonder.

En nu staan we al bij de “Gate” naar ons vliegtuig te kijken waar we straks in zullen stappen. Onderhand zijn we mensjes aan het kijken, dat is altijd weer een geliefde bezigheid van ons.
Van alles komt er langs gewandeld, groot en klein, gesluierd of met een “bush”hoed. Exotische kleding waar je naar blijft kijken, we zien zelfs een man in een safari pak en klompen aan.
We zijn hier op Schiphol afgezet door de familie Cley uit de Molenstraat, zij gaan er nog een dagje “madame Tussoud” aan vast plakken.

Keurig op tijd (half een) vertrekt ons vliegtuig en na een uurtje krijgen we alweer een complete maaltijd, de verzorging is prima hier aan boord.

5 uur vliegen gaat je in de benen zitten, we zijn dan ook blij dat we weer aan de wandel zijn in Amman, waar Maria van Erp, onze Nederlandse reisgids op deze cultuurreis,  ons staat op te wachten.
De groep van 33 personen, waaronder de “klompenman” staat wat onwennig bij elkaar. Is dit nou de groep waar we de komende 2 week mee op zullen trekken, t’is even wennen om voor het eerst met een groep op te gaan trekken.
Tijdens het ritje vanaf het vliegveld hebben we al een indruk kunnen krijgen van Amman, dat is niet bemoedigend, groot (1,5 mlj. mensen) rommelig en druk. Amman is dan ook een jonge stad, vijftig jaar geleden woonden hier ongeveer 15.000 mensen, kun je nagaan dat het erg snel is gegroeid. Morgen gaan we met de bus een rit maken naar de dode zee, maar eerst naar bed, na deze toch wel vermoeiende dag.

klik op een foto om een slideshow weer te geven.

Maandag 23 febr. 2004
Na het uitgebreide ontbijt in het hotel stapte iedereen keurig op tijd in de bus, met als eerste doel de berg Nebo waar Mozes over het beloofde land uitkeek.
Hier gooide hij z’n staf op de grond, die in een slang veranderde. Vanaf de berg Nebo rijden we naar het stadje Madaba, waar we de St. George Church hebben bezocht.

Het is erg praktisch om de Arabische cijfers in je hoofd te stampen, veel
opschriften in winkels e.d. zijn alleen maar in die taal aangegeven.

Madaba.
Aan het eind van de 19e eeuw werd hier een prachtig mozaïek ontdekt.
Het Palestina mozaïek, dat van ca. 560 stamt, is 120 m2 groot en beeld de landkaart van Palestina uit. De ca 2 miljoen steentjes, die ondanks de beschadigingen, nog een goed overzicht geven van het gebied tussen Tyrus en Sidon en de nijldelta in Egypte. In het midden Jeruzalem met de Damascus poort, is nog goed te herkennen. Ook de vissen in de Jordaan, die bij de zoute dode zee rechtsomkeert maken zijn afgebeeld.
Door de pas die omlaag naar de dode zee voert, hebben we een mooi uitzicht over de Jordaanvallei. In de, vierhonderd meter onder de zeespiegel liggende dode zee gaan we drijven in het zoute water.
Op de gehele wereld is geen plaats te vinden die lager ligt
dan deze zee. Bij het “Amman resort” gaan we van een typisch Jordaans lopend buffet genieten met kip en geitenvlees en allerlei salades, goedkoop maar erg uitgebreid en lekker. Vervolgens gaan we ons omkleden in een gemeenschappelijk kleedhok, om onze duik in het zoute water te gaan maken.

Dinsdag 24 februari 2004
Om een moskee te kunnen bezoeken is het verplicht voor de dames om een lange jurk met en hoofdbedekking te dragen, wat algehele hilariteit tot gevolg heeft, ze zien er dan ook uit als uit de kluiten gewassen kabouters.

De King Abdulla-moskee beheerst het stadsbeeld van Amman. De moderne moskee is rijkelijk versiert met mozaïek en houtsnijwerk en er liggen prachtige tapijten op de grond, zodat we geen koude voeten krijgen, want de schoenen moeten wel uit natuurlijk.
We krijgen uitgebreide informatie over deze moskee van onze Jordaanse gids Waffa, zij zal ons deze gehele reis begeleiden en uitleg, in het Engels, geven over alles wat we zullen gaan zien, daarnaast geeft ook Maria ons, op een leuke wijze, veel informatie.
Na ons bezoek aan de moskee, gaan we met de bus naar de citadel, hoog boven Amman. We bekijken hier de ruïnes e het museum. Hier lag een deel van de dode zee rollen verder veel mooie voorwerpen, geborduurde kleding en aardewerk.In de diepte, onder aan de berg zien we een amfitheater liggen waar we ook nog even een bezoek hebben gebracht. Daarna op naar een restaurant waar we heerlijke Jordaanse gerechten voorgezet kregen. Allemaal kleine bakjes met sauzen, waar we onze platte broden in konden dopen, Meze heet dit. Het lijkt wel een beetje op de Spaanse tapas.

Woensdag 25 februari 2004
Qasr al-Kharana
een woestijn kasteel 65 km oostelijk van Amman. Op een afstand van een dagreis op een kameel (28km) zijn diverse woestijn kastelen gebouwd. Ze liggen aan de weg waarover het vrachtverkeer naar en van Irak dendert.
Het lijkt een onherbergzaam gebied, aan beide zijden heerst de oneindige rust en stilte van de woestijn. Hier bezoeken we de beroemde paleizen van de Omajjaden.
Over de functie van de paleizen bestaan diverse theorieën.
Zijn het paleizen voor een mobiele hofhouding, lustsloten, waar s’nachts orgieën werden gehouden of waren het boeren hoeven of buitenhuizen. Destijds waren ze omgeven door
tuinen, bewateringskanalen en palmen bosjes.
Qasr al-Azraq
Het Qasr al-Azraq is beroemd geworden dankzij Lawrence of Arabia, die hier voor de bestorming van Damascus z’n tenten opsloeg. We zien het paleis waar Lawrence op de vlucht voor de kou een goed heenkomen opzocht en de plaats waar veel van z’n mannen in hun slaap doodvroren.
Via de Jordaan vallei reden we langs de Israëlische grens richting het meer van Tiberias en vandaar naar de ruïne van Gadara. Hier hebben we een prachtig uitzicht over het meer en omliggende bergen van Syrië en Israël.
Vanaf Gadara rijden we naar Jerash (het antieke Gerasa). Het is bijna niet te geloven, maar Jerash is de best bewaard gebleven Romeinse nederzetting ter wereld. Het was een van de belangrijkste handelscentra van de oudheid.
De zuidpoort maakte deel uit van de meer dan 3,5 km lange stadsmuur. De 21 m hoge triomfboog werd in het jaar 129 ter eren van een bezoek van keizer Hadrianus gebouwd. In het zuid theater kregen we een optreden van zowel Maria met een gedicht als van Ellen met een lied uit Porgy and Bess. Waarna we als toegift van een Jordaans jongetje, volgens mij een schunnig, liedje te horen kregen.

Donderdag 26 februari 2004
“Karak”
De kruisridders burcht Karak, staat 900 meter hoog boven de Wadi Karak. Als je in de diepte kijkt is het duidelijk waarom deze vesting zo moeilijk te belegeren
is. De bekendste burchtheer was Renaud de Châtillon een van de wreedste tegenstanders van Saladin, gevangen genomen vijanden liet hij van de borstwering naar beneden gooien. Bij helder weer kun je hier over de dode zee uitkijken helemaal tot aan Jeruzalem en het Jordaan dal.
Na een lange tocht door de Wadi’s en de woestijnbezoeken we nog een oude kerk met mooie mozaïeken op de vloer, buiten loopt een herder met z’n kudde en Gep kan het niet laten om even een geitje te knuffelen.

Vrijdag 27 februari 2004
Eindelijk zijn we bij Petra, de rotsstad wat voor ons de reden was om voor deze reis te
boeken. Een lange, stoffige weg leidt naar de ingang van deze legendarische stad.
De Siq is 1,2 km lang en ongeveer in het midden staat “The Tomb” waar Gep even een rustpauze inlast om te genieten van de kleurenpracht van de rotsen.
Zo vroeg in de morgen zijn de roze kleuren van een onbeschrijfelijke schoonheid met contrasten van licht en donker.
In 1812 werd de rotsstad herontdekt door de Zwitserse onderzoeker Johann Burckhardt. Burckhardt sprak vloeiend Arabisch en hoorde vertellen over een bijzondere, eeuwenoude, achter bergen verstopte stad, hij begreep dat dit alleen Petra kon zijn. Maar hoe kon Burckhardt de wantrouwige en gesloten bedoeïen, die niet geïnteresseerd waren in bezoekers, zover krijgen dat ze hem de stad lieten zien? Hij verzon een list en gaf zich uit voor een islamitische pelgrim die bij het graf van de profeet Aäron een offer wilde brengen. Burckhardt moest zijn opwinding verbergen voor de bedoeïen die hem begeleidden. Zijn sensationele reisverslag verscheen in 1822. Petra werd in de 4de eeuw het centrum van de Nabateïsche cultuur, de onmetelijke rijkdom van de Nabateeïen was vooral een gevolg van hun monopolie op de handelswegen, waarover tussen Egypte, Arabië, India en China (zijderoute) onder andere wierook, mirre, specerijen, kruiden en ivoor werden vervoerd.

En daar is hij dan, het wereld beroemde plaatje van de “Al-Khazneh” , plotseling doemt hij op vanuit de smalle kloof, eerst nog maar voor een deel, dan in heel zijn schitterende pracht en afhankelijk van het tijdstip, diep rood, roze of goudgeel gekleurd.
-de schatkist van de farao’ zoals de beroemdste en indrukwekkendste rotswand van Petra heet.
Op de rotskam “Zib Atuf” met de twee obelisken van 7 m hoog, die de Nabateën
hebben gemaakt door simpelweg de weg rondom de bergtop te beitelen.
Het was een adembenemende klim hier naar de top, maar beslist de moeite waard. De afdaling gaan we doen langs de andere zijde via een zeer steile helling met veel trappen en gladde gedeelten.

Zaterdag 28 februari 2004
Opnieuw gaan we Petra in. Vandaag naar de Monastery “Ad-Dayr”
De fikse wandeling naar de top van de berg over trappen is steil; en vermoeiend maar wel de moeite waard, je kunt natuurlijk ook een ezeltje huren, dat is wel minder vermoeiend. Naar boven gaat nog wel, maar naar beneden is verschrikkelijk angstig op die hoge en verschillende treden, het beest staat soms bijna verticaal. Wij hebben dan ook maar gebruik gemaakt van onze eigen benen.

Als de zon schijnt over de onbeschrijfelijk schoonheid van de zandsteen rotsen word je stil. De rijke kleurschakering is onovertroffen. Menig kunstenaar zal jaloers zijn op het kunstwerk dat de natuur hier heeft doen ontstaan. De zachte tinten van de roze gekleurde rotsen maken het je moeilijk afscheid te nemen van dit fenomeen. “Weinig taferelen der natuur vormen een betere weergave van het ultieme sprookjeslandschap van menselijke dromen” schreef de ontdekkingsreiziger Alexander B.W. Kennedy in 1823, elf jaar nadat de Zwitserse onderzoeker Johann Ludwig Burckhardt de rode rotsstad van de verdwenen Nabateische beschaving had ontdekt.

Zondag 29 februari 2004
“Wadi Rum”
Wadi Rum is de plaats waar de film Lawrence of Arabia is opgenomen. Opwindender, indrukwekkender kan een woestijn niet zijn. De rum is nog steeds betrekkelijk ongerept
Maar wij zijn maar gewone toeristen en die raggen met een jeep door de woestijn.
Hier trachten wij de waterbron te bereiken die ergens diep in een kloof in de rotswand ontspringt. Eenvoudig is dat nog niet want de kloof wordt steeds smaller en ontoegankelijker.

Maandag 1 maart 2004
Op de markt in Akaba snuffelen we gezellig wat rond, echt een heel apart sfeertje
dit is een van de laatste dagen hier in Jordanië en hier doen we wat rustiger aan
wat luieren aan het strand.

Dinsdag 2 maart 2004
een bootje gehuurd en lekker wat snorkelen op de
koraal riffen. Prachtige vissen en koralen zien we daar. Het is een heerlijk besluit
van deze prachtige vakantie. Maar eerst gaan we nog een dag met de bus naar
Syrië, naar Damascus.

Woensdag 3 maart 2004
Met de bus terug naar Amman.

Donderdag 4 maart 2004
Vroeg opgestaan want het is nog een hele rit met de bus naar Damascus. Dit is een facultatieve excursie, maar we willen hem niet missen.

Eerst bezoeken we het museum.
Het is een prachtig museum in Damascus, we zwerven er dan ook 2 uur in rond, helaas mogen er binnen geen foto’s worden gemaakt.
Vervolgens rijden we naar de Hamadieh Souk, dat is ontzettend groot en er verdwalen zal geen probleem zijn.
Ook lopen we nog rond in het Al-Azem palace en bewonderen daar de prachtige oosterse inrichting. Er zijn veel mozaik en beschilderde wanden te zien, allemaal heel luxe.
We zwerven nog wat rond in de binnenstad van Damascus. Als we met de eigenaar van een bakkerij aan de praat komen, bied hij ons aan om de bakkerij te bekijken. die zit in de kelder onder de winkel. Het personeel is erg vriendelijk en kennelijk blij met de
afleiding. Ze willen allemaal heel graag met Gepke op de foto. De grote platte koeken (pannenkoeken) worden met behulp van een soort kussen tegen de binnenkant van de stenen oven geplakt waar ze na een paar minuten als heerlijke knapperige koeken weer uit geplukt worden.

Met dit bezoek aan Damascus besluiten we onze prachtige reis naar Jordanië, het was in een woord een fantastische cultuurreis, veel gezien, beleefd, gelopen,gegeten en gedronken. En dat allemaal onder leiding van onze gids Maria van Erp.
We zullen zeker nog weer eens een dergelijke reis boeken.

Vrijdag 5 maart 2004
Terug naar Nederland, het zit er weer op. 4.30 uur opgestaan en met een slaperige kop in de bus (die een half uur te laat was)
Om 12 uur waren we weer terug in Amsterdam een groot verschil in temperatuur, hier 5 graden tegen 35 in Jordanië, is wel even wennen.