New Zealand Noorder eiland.
Dag 1. Vrijdag 18 Sept. Licht bewolkt
Rein woont aan lake Rotoiti, dat ligt ongeveer 17 km noord-oostelijk van Roturua. Vanuit z’n huis heb je een prachtig uitzicht over het meer. Wij slapen in een Cottage direct ernaast. Het terrein staat nog vol met campers, het seizoen is nog maar net begonnen en wij zijn de eerste huurders. Rein heeft nog het een en ander te doen aan onze camper, dus morgenvroeg zullen we hem in ontvangst nemen, wat overigens ook de afspraak was.
‘S middags maken we na ons schoonheid slaapje een korte wandeling in de omgeving. Het is een mooi landschap, dus onze verwachting over deze vakantie is hoog gespannen. Om een uur of zeven halen we samen wat bij de afhaalchinees in Roturua. Helaas is Annet, Rein z’n vrouw nu net in Nederland , daar kunnen we helaas geen kennis mee maken. Omdat de jetlag ons nog in z’n greep heeft liggen we toch alweer om negen uur in bed. Morgen zal dat hopelijk een beetje beter gaan.
Dag 2. Zaterdag 19 Sept. Geheel bewolkt met af en toe een regenbui.
t was toch nog wel erg koud vannacht zodat we er maar een deken bij hebben gepakt.Na het ontbijt hebben we uitleg gekregen over de camper en de papieren ondertekend, daarna konden we op pad. De camper is gebouwd op een Fiat Ducato, dus veel uitleg had ik niet nodig over de techniek, onze eigen hobby is immers ook een Fiat! Op naar Roturua, Gep wil de voorraad kast gevuld zien. Bij “Pak’n Save” een grote supermarkt konden we alles kopen wat we nodig hadden. Inclusief een pre-paid telefoon kaart.
Van Rein hebben we de tip gekregen dat er niet zo ver naar het zuiden een leuke kleine camping is in het geothermisch gebied, Waikite valley, halverwege Taupo, dat is dus ons eerste doel. Het is een mooi lieflijk landschap met ronde heuveltoppen, soms begroeid met bos maar vooral veel weide gebied met schapen en soms koeien. Bij de camping is het een drukte van belang, er zijn namelijk een aantal thermische baden bij waar druk gebruik van wordt gemaakt. Het duurt dan ook niet lang of wij liggen ook in het 38 °C warme water. Een paar honderd meter vanaf de camping is een heet water bron waar het water met 98 °C uit de grond omhoog bruist. Het is moeilijk te zien door de enorme stoom wolken die dat oplevert. Via een smalle beek stroomt het naar de baden en is dan inmiddels behoorlijk afgekoeld. Het is een mooie wandeling langs die beek.
Dag 3. Zondag 20 Sept. Stralend mooi weer lichte bewolking.
Het landschap word ruiger naarmate we verder naar het zuiden rijden richting Taupo, de weg kronkelt tussen de beboste heuvels door. Het is een bosbouw gebied , sommige stukken zijn geheel gekapt en van nieuwe aanplant voorzien. Enige km voor Taupo bekijken we de Huka Falls. Het is geen hoge waterval maar wel heel spectaculair omdat er een grote hoeveelheid water door een smalle canyon wordt geperst. Het heldere water heeft een frisse blauwe kleur. Omdat het zondag is komen er veel dagjes mensen op af, op een gegeven moment is het zo druk dat wij maar weer verder gaan. Via Taupo, dat aan het grote Lake Taupo ligt, nemen we weg nummer 5 naar Napier aan de kust van de Pacific. Ook deze weg loopt door beboste heuvels. Napier is een stadje dat op 3 februari 1931 werd getroffen door een zware aardbeving en daarbij totaal werd verwoest hier werden 157 mensen bij gedood. In twee jaar tijd is de totale stad weer herbouwd in de toen populaire “Art Deco” stijl. Het staat nu dan ook bekend als de stad met de hoogste concentratie van huizen en gebouwen in deze bouwstijl ter wereld. De overheid ziet er heel streng op toe dat nieuwbouw heel goed bij past. We maken een leuke wandeling door de stad en gaan vervolgens naar een camping zo’n 5 km verderop in Bay View.
Dag 4. Maandag 21 sept. Stralend mooi weer.
Langs de oostkust rijden we naar het noorden. De weg kronkelt omhoog naar beneden en van links naar rechts. Ontelbare bochten nemen we, dan weer door het bos en dan langs schapen weitjes. Enorme dikke bomen staan in het weiland en aan de weg, heel indrukwekkend deze route. We blijven ons verbazen. De boerderijen zijn klein, meestal allen maar een bungalow en geen grote schuren erbij. Wel is het vaak erg rommelig rondom, roestige landbouwwerktuigen staan her en der over het erf verspreid, boomstronken en autowrakken staan er zo te zien al jaren te verkommeren. Het word overigens weer goed gemaakt door de vele bloemen, bloeiende struiken en bomen. Via Manutuke, Gisborne en Tolaga Bay rijden we naar een camping in Tokomaru Bay. Over het algemeen zijn de campings hier netjes aangelegd, zo ook hier alleen aan de toiletten mag wel wat meer zorg worden besteed.Het was weer een prachtige dag vandaag, we hebben genoten van het uitzicht over de pacific die met z’n steeds wisselende kleuren prachtig bij ligt. Turkoois blauw afgewisseld met marineblauw en soms groene vlagen er tussen door.
Dag 5. Dinsdag 22 sept. Opnieuw een prachtig blauwe lucht en weinig wind.
Het landschap vandaag is even mooi als gisteren, weinig aan toe te voegen dus.Bij Te Araroa slaan we de 21 km lange weg in naar het meest oostelijke puntje van NZ. Omdat er vanaf hier tot aan de datum grens geen land meer ligt kun je hier als eerste van de gehele wereld de zon op zien komen. Wel heel bijzonder natuurlijk maar we blijven hier toch maar niet op wachten. De 21 km lange weg is grotendeels gravel, later ontdekken we dat er daardoor nog al wat stof naar binnen is gekomen. Regelmatig zien we opossums dood op de weg liggen, met een mooie zwarte vacht. Omdat het nacht dieren zijn worden ze verblind door de auto lichten en aangereden. Ook vandaag zien we weer veel uitbundig bloeiende bomen, o.a rododendrons. Van de andere weet ik de naam niet. In Opotiki vinden we een keurige camping en we maken nog een wandeling door het stadje om de benen wat los te gooien na zo’n lange dag in de auto.
Dag 6. Woensdag 23 sept. De gehele dag een miezerregen met af en toe een hele korte periode droog.
Gisteravond nog een spelletje gespeeld om te voorkomen dat onze ogen dicht vielen, maar om half elf hielp ook dat niets meer, toch wel vermoeiend al die bochten rijden.Het landschap blijft mooi, in 1 keer doorgereden naar Roturua, want we hebben een afspraak met Rein gemaakt, hij zal nog enige kleinigheden repareren in de camper. De gril moest nog schoon want daar kwamen zwarte dampen af toen we hem aan staken. We zijn in Opotiki nog even langs de AA gegaan om ons te laten registreren. De AA is de zuster club van de ANWB, als je daar lid van bent heb je ook automatisch recht op hulp hier in NZ. We hebben een speciaal “overseas member cart “ gekregen. Als we de wegenwacht dan nodig hebben hoeft hij niet eerst allerlei procedures te volgen maar kan ons gelijk helpen. Lijkt ons wel handig, en het kost ook nog eens niets, voor ons zunige Nederlanders een belangrijke overweging. In Rotorua zijn we eerst naar de “Pak’n Safe” geweest, want er moesten weer wat inkopen worden gedaan natuurlijk. Vervolgens naar Rein. De klusjes waren snel geklaard, maar we blijven hier vannacht wel in de cattage slapen, kunnen we nog lekker even douchen. En de website bijwerken.
Dag 7. Donderdag 24 sept. Deze dag is het ongeveer 37 minuten droog geweest.
Vanmorgen de website bij Rein op z’n kantoor geüpload. Rein heeft voor ons de ferry naar het Zuidereiland geregeld, dat kon telefonisch en gelijk met de creditcard betalen. Een retour kost 450 dollar, dat is met korting.We kunnen op de dag van afvaart voordat de ferry vertrekt de datum nog veranderen, dus we zitten er niet helemaal aan vast. Kopje koffie gedronken, wat geklets en toen aan de rit. Door de voortdurende regen hebben we niet veel van de omgeving kunnen ontwaren, maar wat we zagen kwam ongeveer overeen met de vorige dagen. Vanaf Rotorua naar het noorden gereden via te Puke naar mt. Maunhanui gereden. Dat is een 230 m hoge berg die op het eind van een schiereiland ligt. Het is uitgestorven maar aan de veel souvenir winkels, terrassen, sport en modewinkels te oordelen is het een mondaine badplaats, ook veel hotels aan de luxe boulevard. We zijn doorgereden naar Whangamata, bij het begin van het schiereiland Coromandel, hier vinden we een camping vlak bij het centrum. Omdat het juist op dat moment even 37 minuten droog is, maken we wandeling door de winkelstraat en komen dus droog weer terug in ons verblijf. De omgeving van Te Puke staat bekend om de Kiwi teelt, we zagen grote velden met struiken waarvan de takken op een hoogte van ongeveer 2 meter aan palen waren opgehangen. We dachten eerst dat het druiven waren. De velden waren allemaal omgeven met wind singels van coniferen of 5 meter hoge netten. Alles staat daar in het teken van de Kiwi vrucht. Ze zijn erg lekker dus we eten ze elke dag.
Dag 8. Vrijdag 25 sept. Ondanks de slechte voorspelling scheen de zon vanmorgen.
We reden de mooie route naar Hikuai en vandaar langs de getijde rivier naar Tairua. Allemaal namen die niet te onthouden zijn, we zijn nog geen honderd meter het dorp weer uit of we zijn de naam alweer vergeten. Een tiental kilometers verder stoppen we bij de “Twin Kauri’s” dat zijn twee enorme dikke en hoge kauri bomen. De bomen staan nog geen meter van elkaar af. De stammen zijn vanaf de voet tot bijna bovenaan even dik en dan begint de relatief kleine kruin, een wonderlijke vorm. De bomen zijn in het verleden enorm veel gekapt en dreigden uit te sterven, daarom zijn ze nu beschermd. In het oerwoud erachter is een wandeling van zo’n twintig minuten uitgezet, die wandelen we uit en zijn net voor een klein buitje weer terug. Vervolgens rijden we een zijweg in naar “Sailors Grave” , een leuke beach. Hier maken we ook een korte wandeling en komen daarbij langs het graf van een zeeman die hier omstreeks 1862 verdronken is tijdens de landing met een sloep. De volgende stop is bij de “Hot Water Beach”. Dit is een heel bijzonder fenomeen, zo’n 2 km diep onder het strand is een magma kamer waar de temperatuur ca. 170 graden C is. Het water dat door spleten in de aardkorst naar beneden sijpelt komt met ca. 64 graden C onder het zand weer omhoog. Alleen bij eb kun je dan een kuil in het zand graven en dan heb je je eigen hot pool. Je moet het dan wel met zeewater mengen want anders zou het veel te warm zijn natuurlijk. Als wij er zijn is het net vloed en we hebben er geen behoefte aan om zes uur te wachten. We genieten een uurtje van de prachtige omgeving en rijden vervolgens door naar Hahei. Hier maken we de wandeling naar de Cathedral Cove. Een fikse wandeling van 45 minuten langs een goed pad up en down langs de rotsen, onder naar het strand. Een paar lange trappen maken het voor ons tot een redelijk zwaar parcours. Maar we zijn heel voldaan als we weer terug in de camper zitten, het was echt de moeite waard. Op zoek naar een camping komen we uiteindelijk terecht in Whitianga. Een eenvoudige camping maar wel de duurste die we tot nu toe hebben bezocht, 40 dollar voor een nacht.
Dag 9. Zaterdag 26 sept. Een hele mooie dag, licht bewolkt met af en toe een heel kort buitje.
Door het bergachtige gebied wat er af en toe uitziet als een park rijden we naar Coramandel Town. Een klein stadje wat een beetje doet denken aan zo’n wild west stadje uit een cowboy film. Houten huizen en winkels met een waranda er voor. Hier moet Helen,een nicht van Gepke hebben gewoond , die we sinds 1994 uit het oog zijn verloren. Bij de plaatselijk VVV vragen we wat informatie maar helaas komen we daar geen steek verder mee. De school waar ze werkte bestaat al 5 jaar niet meer. En de schoener waar haar man Bill Curry kapitein op was doet de haven ook niet meer aan. Een dood spoor dus.Iets buiten het stadje is de “Driving Creek Railway & Potteries” . Barry Brickell bouwde hier in 27 jaar tijd in z’n eentje een 2,6 km lang smalspoor traject om klei uit de bergen te halen voor z’n pottenbakkerij. Nu is het een toeristische attractie, we rijden met een treintje waar je net met z’n tweeën naast elkaar kunt zitten door het oerwoud naar de top van de berg waar een mooi uitzicht punt is. Door een aantal tunneltjes en over bruggen, langs steile afgronden rammelen we naar boven. Overal langs het parcours zijn leuke beelden opgesteld, sommige afscheidingen zijn gemaakt van lege flessen, heel fascinerend allemaal, blijft kijken. Ook de pottenbakkerij en glasblazerij is leuk om te bekijken, zeer primitief maar door de mooie sculpturen en oude materialen en ovens een lust voor het oog. Nadien rijden we een gravel weg de bergen in. Deze slingert hoog naar boven naar Kennedy bay , Waikawau en na een tocht waar geen eind aan lijkt te komen vinden we bij Colville uiteindelijk een plekje op een kleine camping bij een Motel. We zijn de enigen en het is er dan ook heerlijk rustig.
Dag 10. Zondag 27 sept. Een heerlijke stralende dag. (zonnestralen)
Lekker op tijd onze spulletjes ingepakt, we krijgen er al ervaring mee, terwijl Gepke zich aankleed pak ik het bed in. Dekens in de kist, die schuift onder de bank, de andere bank naar binnen schuiven de kussens er op en klaar is kees. ‘t wordt inmiddels een fluitje van een cent. Het is gek, maar we worden steeds vroeger wakker, acht uur of half negen is het dat we rijden. Vanuit Colville rijden we alweer snel langs de mooie kust richting Coromandel Town. Het zijn hier voornamelijk dichte wouden met veel voor ons onbekende bomen. Haast altijd zien we er ferntree’s (varenboom) tussen staan, dat zijn soms wel 5 a 6 m hoge varens die lijken op palmbomen. Vanaf Coromandel Town zien we meer weilanden met schapen op de glooiende heuvels. Deze Pacific Coast Highway loopt vlak langs het water en is erg bochtig en vreselijk mooi om te rijden. Na het dorpje Thames word het land vlakker, vooral tot aan Miranda lijkt het wel een polderlandschap. Het is een vogel broedgebied en we zien langs de kust veel vissers staan. Maar ja het is zondag en dan gaan mensen dat soort dingen doen. Uiteindelijk komen we bij Papakura op de motor high way nr. 1 uit en rijden in snel tempo de 35 km naar Auckland City Centre. Wat een drukte, dat zijn we niet meer gewend. Volgens de kaart moet er vlakbij het centrum een camping zijn, we rijden dan ook tussen de wolkenkrabbers door onder langs de enorm hoge Sky Tower langs het water. Geen camping te vinden. Als ik stop komt er een NZ man bij ons staan en die verteld ons dat er verder op buiten het centrum in de wijk Reumura een camping is. Hij legt het ons uit en wonder boven wonder rijden we er naartoe. Zonder die uitleg was ons dat zeker niet gelukt. Het is een terrassen camping, en via steile weggetjes vinden we ons plekje. ‘s avonds nog even aan de wandel geweest een kopje koffie gedronken in een bruin café onder het genot van knetter harde house muziek.
Dag 11. Maandag 28 sept. Met regel vertrokken, maar langere perioden zonneschijn.
Het was druk op de weg nr. 1 . De stad door gereden richting Whangarei, met de bedoeling om naar de uiterste noord kaap “Cape Reinga” te gaan. Maar al gauw komen we tot het inzicht dat dit wel een heel optimistische gedachte is geweest. We hebben de ferry naar het zuider eiland besproken voor donderdag a.s. We hebben dan maar besloten om deze dag wat in te korten. Langs de kust naar Warkworth dan via Helensville terug naar Auckland. 20 km zuidelijk van Pukekohe vinden we een camping. Waar we de onderweg in een “fish and Chips” gekochte Snapper eten. De fish was wel lekker toen we hem uiteindelijk in de dikke laag brood waar hij in was gebakken vonden. Volgende keer kopen we verse vis en bakken die dan wel zelf.
Dag 12. Dinsdag 29 sept. Nagenoeg de gehele dag regen.
In het kleine stadje Huntly vinden we een internet cafe waar ik deze website kan uploaden terwijl Gepke aan het winkelen is. Ze komt terug met een tafel kleedje, want het is zo ongezellig zo’n kale tafel. Heeft ze gekocht in een 2 dollar shop. Haar favoriete winkel, de zunegert. Dankzij de regen schieten we lekker snel in de richting Wellington. We bereiken zelfs New Plymouth onder de berg Egmond. Die we overigens niet kunnen zien door de laag hangende bewolking. De camping is vlak bij het centrum. Boven de jachthaven vinden we een prachtig plekje. We kijken hier uit over de oceaan, de ruige branding slaat 20 meter onder onze voeten schuimend op de rotsen.
Dag 13. Woensdag 30 sept. Tegen de avond werd het droog.
De afstanden moet je hier niet onderschatten, de weg van New Plymouth naar Wellington is tweebaans en gaat door allerlei dorpjes. We vertrokken om 9.00 uur en reden pas tegen 4 uur Wellington binnen. Eerst even bij de ferry haven gekeken, er zijn er twee. Wij moeten de Blue Bridge hebben, die ligt het dichtst bij het centrum. Daarna door naar het “te Papa” museum. Hier gaan we op de grote parkeerplaats staan bij een aantal andere campers, plaats genoeg en voor de gehele nacht is dat 6 dollar. We nemen nog even de tijd om het museum in te lopen, dat blijkt gratis te zijn. We worden overweldigd door het monumentale gebouw. Binnen blijkt het geweldig mooi ingericht. Het is om 6 uur gesloten maar als we om 5 uur nog wat aan het rond kijken zijn worden we er uit gestuurd, we hadden er geen rekening mee gehouden dat sinds een week zomertijd is ingesteld.
Daar hebben we wel geluk mee want vermoedelijk waren we morgen dan een uur te laat bij de ferry aangekomen. We eten in de stad een hapje in een “Food Court”
Dag 14. Donderdag 1 okt. dit is een uitzonderlijk mooie dag, met een stralende hemel.
Om 12.00 uur moeten we bij de ferry zijn dus nog tijd genoeg om het museum wat uitgebreider te gaan bekijken. Om een algemene indruk van dit grote museum te krijgen gaan we met een gids op pad. Met Melany hebben we het geweldig getroffen, een zeer actieve dame die ons ontzettend veel in een wel heel rap taaltje verteld. Ze is zeer expressief en praat met haar hele lichaam. Van het kleine beetje dat we hebben gezien hebben we enorm genoten en besluiten op de terug reis over 3 week nogmaals terug te komen om nog wat beter te gaan kijken.
In de haven ligt de Santa Regina al op ons te wachten en punctueel om 13.00 uur varen we de haven uit. Vanuit de baai hebben we een prachtig uitzicht op de wolkenkrabbers van Wellington, het is een mooie stad. Het duurt bijna een uur voordat we de baai van Wellington uit zijn, voortdurend hebben we een prachtig uitzicht op de beboste hellingen rondom de stad. Dan varen we in open zee, dat wil zeggen op de Cook strait, dat is het water tussen het noorder en zuider eiland. Dankzij het mooie weer hebben we weinig golfslag, alleen de nooit aflatende oceaan deining laat het schip in de lengte richting wat op en neer gaan. We genieten op het achterdek lekker van het zonnetje. Zuider eiland is reeds in zicht en al gauw varen we de Tory Channel in. Draaiend tussen de prachtige eilanden door komen we in de Charlotte Sound. We genieten van het uitzicht op de baaitjes met kleine vissers huisjes en boerderijtjes. Regelmatig springen er dolfijnen uit het water rondom de ferry op een afstand zien we het dorpje Waikawa liggen en vervolgens draaien we om een kaap en zijn gearriveerd in het haven plaatsje Picton. De ontscheping gaat redelijk snel en staan dan ook vlot de top10 camping van Picton.
New Zealand, Zuider eiland.
Dag 15. Vrijdag 2 okt. Mooi zonnig weer met af en toe een klein buitje.
Tegen onze gewoonte in vertrekken we pas om half tien van de camping. We rijden eerst naar Blenheim waar we inkopen willen doen. Voor de inwendige mens maar ook een paar schoenen voor mij zelf want die hebben het plotseling begeven. Dan gaan we westwaarts tussen de fruit- en druiven plantages door naar Nelson. Als we rond het middaguur een broodje eten op een parkeerplaats zetten we mijn oude schoenen, die er overigens nog uitstekend uitzien, op een hoop zand aan de kant van de weg. We zullen echter nooit gewaar worden wie denkt een mazzeltje te hebben. Vanmorgen hebben we de water tank van nieuw drinkwater voorzien en nu blijkt dat de pomp wel draait maar er komt geen water meer uit de kraan. Omdat er geen gereedschap in de camper ligt zoeken we in Nelson een reparateur op. Gelukkig lukt dat nogal snel en nog mooier hij is direct bereid er even naar te kijken. Het blijkt dat boor afval de pomp heeft verstopt, hij wordt schoon gemaakt en voor de veiligheid word er gelijk maar een filter voor geplaatst, kan het niet weer gebeuren. Ondanks dat we veel tijd hebben verloren besluiten we we;l door te rijden naar Pahara Beach. We realiseren ons echter niet dat we dan over een hoge pas heen moeten. Het is een enorme klim naar boven met adembenemende uitzichten in de peilloze afgronden. De camping ligt direct aan het strand, waar we ‘s avonds nog een lange wandeling over maken.Het strand ligt letterlijk bezaaid met lege Pina schelpen van wel 20 cm lang, de meeste overigens kapot getrapt.
Dag 16. Zaterdag 3 okt. Warme zonnige dag, laat in de middag veel regen.Pahara Beach ligt vlak bij Takaka aan de golden Bay. Het nationaal park Abel Tasman grenst hier aan de Golden Bay. We rijden nog 22 km langs de kust totdat we niet verder kunnen, hiervandaan maken we een wandeling naar Taupo Point, dat is een uitstekende rots in de branding. Althans we proberen er heen te lopen, we moeten deels over het strand lopen maar omdat het hoog water is komen we maar tot de helft, waar een rots ons de doorgang belemmerd. Toch een mooie wandeling waarop we nog een Argentijnse jongeman tegen komen die al drie dagen door het Abel Tasman Natuurpark wandelt. Hij is laaiend enthousiast over dit park, nou dat zijn we roerend me hem eens. We rijden terug 5 km voorbij Takaka en slaan daar de weg in naar de PuPu springs. Hier komt het water dat door de berg Takaka heen sijpelt weer naar boven. Het water komt glashelder in een meertje omhoog borrelen. Geleerden hebben uitgezocht dat dit het helderste water is van de gehele wereld. (zullen wel NZ geleerden zijn geweest). Niettemin is het zicht geweldig goed. We rijden weer terug de Takaka berg over. Deze is 791 m hoog en in de 25 km lange weg zitten 365 bochten. Als we er over zijn slaan we de weg in naar de Ruwaka Valley aan het eind van deze 12 km lange vallei ontspringt de Ruwaka river. Uit een grot in de rotswand komt het heldere water stromen. Ook dit water komt onder de berg Takaka vandaan. Het is een hele mooie wandeling door het regen woud. We hebben voor vandaag onze wandelingen wel gehad en besluiten om er nog even goed de sokken in te zetten en een flink eind te rijden in de richting van Murchison. Uiteindelijk belanden we op een kleine camping bij een soort herberg in Owen River.
Dag 18. Maandag 5 okt. Vandaag was het prachtig weer, geen wolkje aan de hemel.
Na 7 km te hebben gereden stonden we alweer stil., namelijk op het parkeerterrein van Shantytown. Dat is een geheel gerestaureerd goud mijnwerkers stadje vlakbij Greymouth. Zo’n 30 historische gebouwen uit ca. 1860 zijn hier weer herbouwd in de originele staat en voorzien van alle oude voorwerpen uit die tijd. Het stadje is ontstaan in de tijd van de grote “gold rush” . Werkelijk alle bedrijvigheid is hier zeer compleet uitgebeeld. We zagen een rotsmalerij, saloon, bank, schoenen en klokkenwinkel, kapper, drukkerij en brandweerkazerne. Een zeer compleet ingericht ziekenhuis, veestallen, slagerij en een gevangenis. Allemaal heel realistisch uitgebeeld. Een klein stukje Chinatown waar je kon zien onder welke verschrikkelijke omstandigheden de Chinese arbeiders hier moesten wonen. Met een oude stoomtrein werden we vervolgens naar de mijn gereden, waar we demonstratie zagen hoe het het gouderts met een waterkanon los werd gespoten en vervolgens met goud pannen verder werd verwerkt. We hebben er de gehele morgen rond gelopen we konden er maar niet genoeg van krijgen. Na de middag zijn we door gereden naar het dorpje Frans Jozef waar we op een kleine bush camping zijn beland. Al lang van te voren zagen we in de verte de Nieuw Zeelandse alpen al aan de horizon opdoemen, wat door het heldere weer een prachtig uitzicht bood. Morgen gaan we wandelen naar de voet van de Frans Jozef Gletsjer.
Dag 19. Dinsdag 6 okt. Alweer schitterend weer.
Even voorbij het dorp is een zijweg naar de gletsjer, we rijden die in en eindigen bij een grote parkeerplaats. Omdat we zo vroeg zijn staan er nog maar een paar auto’s. Lekker rustig wandelen we naar de gletsjer, eerst door een stuk regenwoud en vervolgens komen we terecht in het brede gletsjerdal. Hier is een pad uitgezet tussen de keien. Af en toe moeten we een stukje omhoog of omlaag maar over het algemeen is het een vrij eenvoudige wandeling. We kunnen tot aan de voet van de indrukwekkende gletsjer lopen. Inmiddels zijn er een aantal groepen wandelaars achter ons aan gekomen die met spikes onder de voeten de gletsjer gaan beklimmen. Het word steeds drukker en op een gegeven moment tellen we wel 10 groepen van ongeveer 15 wandelaars. Het word ons dus te druk en we keren weer om. Deze wandeling van ca 1,5 uur heeft ons goed gedaan en we hebben genoten van de prachtige natuur. 30 km verderop is de Fox Glacier, ook hier willen we heen wandelen, de weg erheen is wat korter maar daar staat tegenover dat we uiteindelijk ongeveer 500 meter voor de voet niet verder mogen en hem van die afstand moeten bekijken. Dan zetten we even flink de sokken in want we moeten vandaag wel even een behoorlijk aantal km draaien, anders komen we niet rond. We nemen nog wel even de tijd om na de middag even de oogjes dicht te knijpen in onze stoelen aan het strand. Dat strand is volledig bezaaid met drijfhout van hele kleine stukjes tot enorme bomen toe en stenen met de meest fantastische kleuren. We moeten ons echt inhouden om niets mee te nemen, we zijn al over ons gewicht heen van wat we mee mogen nemen in het vliegtuig. Uiteindelijk vinden we plaatsje op de camping in het dorpje Haast.
Dag 20. Woensdag 7 okt. Weer mooi weer.
Van deze dag is niet zo heel veel te vertellen, alleen dat het landschap weer prachtig was, dat de Haastpas minder spectaculair was als we hadden gehoord, en dat we Queenstown een mooie stad vinden maar wel erg toeristisch. Verder hebben we 418 km gereden van Haast naar Te Anau. De weersverwachting is voor de komende dagen wat minder rooskleurig en inderdaad zien we aan het eind van de middag wat meer wolkenpartijen uit het westen aan komen drijven.
Dag 21. Donderdag 8 okt. Regen tot 13.00 uur, daarna droog en ook nog zon. Het eerste wat we hebben geprobeerd is om deze website te uploaden in een Internet café, maar ook daar bleek dat m’n wachtwoord niet meer klopt. Een mailtje naar Thuis ondersteuning gezonden of ze hulp kunnen bieden.
De 120 km naar Milford Sound in 2,5 uur overbrugt want het is een bochtige weg en over een hoge pas, maar landschappelijk is het een pracht weg. Vooral het stuk door het hooggebergte met de sneeuw vlakten waar we tussen door rijden is heel erg mooi, hier mogen we niet stoppen in verband met lawines. Als we een tijdje moeten stoppen voor weg arbeiders komen er twee brutale Kea’s om brood bedelen, een kijkt er zelfs brutaal door de voorruit naar binnen. Maar brood dat krijgen ze.De Milford Sound is een van de bekendste natuurwonderen van NZ. We boeken dan ook een boottocht door de fjord en gelukkig als we aan boord stappen voor deze 1 uur 40 minuten lange tocht naar de zee is het droog en zowaar krijgen we de zon ook nog te zien. Alleen de toppen van de machtige bergen blijven wel in de wolken gehuld, het is er echter niet minder spectaculair om. Overal zien we kleine maar ook machtige watervallen van de steile hellingen in het water van de fjord klateren. Bij 1 zo’n waterval laat de kapitein de boot tot op een meter afstand komen zodat het water op het voordek kletst. We varen nog een eind de zee op en zien dan nog een aantal “fur seals” op de rotsen liggen. Pinguïns moeten hier ook nestelen, alleen die hebben we helaas niet gezien. We overnachten op de kleine camping bij de Milford Lodge.
Dag 21. Vrijdag 9 okt. Wisselend bewolkt en af en toe regen.
Eergisteren heb ik in mijn enthousiasme een korte broek aangetrokken, dat heb ik moeten bezuren want aan het eind van de dag had ik wel twintig prikken van de “sandfly” te pakken. Dat zijn kleine bijna onzichtbare vliegjes ter vergelijken met de Mitzy’s in Schotland. Maar van de prik heb je tenminste drie a vier dagen een ontzettende jeuk. Vannacht heeft dat gejeuk mij de halve nachtrust gekost. Akelige beesten! Voordat we weer over de pas zijn gereden hebben we eerst een wandeling gemaakt naar de chasm, dat is een nauwe kloof waar de rivier zich een weg heeft gebaand door de rotsen. Kunstig uitgeslepen sculpturen zijn er ontstaan door de schurende werking van het water en de mee gesleurde keien. Er is een mooi wandelpad gemaakt door het dichte regenwoud, zodat we alles mooi van dichtbij kunnen bekijken. De “homer” tunnel is 1240 meter lang en is door 6 man gemaakt met behulp van alleen maar houwelen en kruiwagens, Ze zijn in 1935 begonnen en pas in 1954 is de tunnel geopend.
Na in Te Anau een zak patat te hebben verorberd zijn we via een toeristische route langs Manapouri naar Clifden gereden waar een oude suspension bridge uit 1899 te bezichtigen is. Uiteindelijk rijden we langs de zuidkust van NZ naar Riverton waar we op een kleine vriendelijke camping terecht komen.
Dag 22. Zaterdag 10 okt. Regen, regen, regen tot 2.00uur daarna droog
Vanuit Riverton via Invergargill tot aan Fortrose reden we eigenlijk constant tussen de weilanden met schapen door, vlak land, dus het kon Nederland wel zijn. Behalve de schapen natuurlijk, daar hebben we inmiddels we een miljoen van gezien. Daarna reden we door het golvende landschap van het Catlins Forest park. Nou het lijkt inderdaad wel een park, alles netjes aangeharkt en zo. Bij Owaka zijn we een weg ingereden naar de kust, naar Jack’s Bay daar hebben we een wandeling van 1,5 uur rtn. Naar een blowhole gemaakt. Dat is een gat in de grond van 55 meter diep en dat staat met een 200 meter lange grot in verbinding met de oceaan. Je ziet dan daar beneden steeds schuimende golven naar binnen slaan. Nog weer acht km verder zijn we opnieuw naar de kust gereden naar een vuurtoren dat daar eenzaam boven op een hoge rots staat. Hier is een observatie huisje waar je de zeldzame geel oog pinguïn kunt spotten. We waren daar op de juiste tijd, maar na drie kwartier te hebben gewacht was er nog steeds geen geeloog te bespeuren. Waarna we maar door zijn gereden naar de camping in Balclutha.
Dag 23. Zondag 11 okt. Geweldig mooi weer weer.
In een vrij snel tempo naar en door Dunedin gereden en door naar het schiereiland Otago. We zijn daar naar de uiterst noordelijke punt gereden waar een Observatie post is van de daar nestelende Albatrossen. Die willen we graag eens zien, het zijn prachtige grote vogels met een spanwijdte van wel 2 meter. Maar ze moesten ons teleurstellen omdat ze momenteel allemaal op zee bleven. Ook de pinguïns die daar een kolonie hebben hebben we niet gezien. Vervolgens zijn we terug gereden naar het enige kasteel dat ooit gebouwd is in NZ. Het staat boven op een heuveltop op het schiereiland, eigenlijk is het meer een groot landhuis. Het is rond 1870 gebouwd door een rijke bankier uit Australië William Larnach. De familie Barker kocht het toen totaal verwaarloosde huis in 1967 het is inmiddels geheel gerestaureerd en voorzien van antieke meubels. Op een leuke camping in het piepkleine dorpje Portobello zijn we op een camping gaan staan. In een oud hotelletje hebben we heerlijk zitten eten.
Dag 24. Maandag 12 okt. Opnieuw een stralende dag.
Voordat we aan de rit gingen hebben we nog een tijdje staan praten met onze buren, die bleken in Lauwersoog te wonen. In Dunedin gingen we op zoek naar het Olveston huis en dat te bezichtigen. Het was niet zo moeilijk om het te vinden maar het was onmogelijk om een parkeerplaats te vinden op een redelijke afstand. Toen zijn we maar door gereden naar de Moeraki Boulders. Op het strand liggen daar bijna volmaakt ronde keien met een doorsnede van een tot drie meter. Heel bijzonder, ze liggen op de vloedlijn. Er zit een bepaalde tekening in de stenen die mij doet denken aan de stenen die we eens in de Sahara in Marokko hebben gevonden, alleen hadden die maar een doorsnede van ongeveer 15 cm. Maar uiterlijk lijken ze er bijzonder veel op, uiteindelijk zijn we in Oamaru terecht gekomen. Bij het pinguïn centrum zouden we eventueel ‘s avonds omstreeks 8 uur enige pinguïns te zien kunnen krijgen, maar we konden ook op de zuidpunt van het schiereiland komen ze ook aan land tussen 5 en 6 uur. We zijn daarom daar maar heen gereden en hebben er een uurtje over de zee en de bay staan kijken. Uiteindelijk hebben we op een afstand van zo’n 200 meter een aan land zien komen hij schommelde heel snel naar de rotsen en verdween daar in de bosjes. Dichterbij zagen we nog een tussen de struiken door scharrelen. Al met al is het bekijken van die dieren geen geweldig succes, fur seals zien we echter wel overal liggen. Toch was het wel weer een leuke dag vandaag mede door het stralende weer genieten we volop van de prachtige route die langs de kust hebben gereden.
Dag 25. Dinsdag 13 okt. Een van de mooiste dagen, warm en zonnig.
Waar ik bij het bekijken van de kaart al een vermoeden van had blijkt uit te komen. Te veel en te rechte wegen wijzen op een agrarisch gebied en dat klopt in de praktijk ook aardig. Vanaf Oamaru tot aan Winchester , weilanden met schapen en saaie kleine dorpjes, niet veel aardigheid aan. Bij Winchester gaat de scenic route nr. 72 het binnenland in, die gaan we dus maar verder volgen. Op tijd stoppen we iets voorbij Geraldine om nog wat te genieten van het zonnetje.
