2018-2 Balkan

Dag 1. Dinsdag 3 april. Niet echt begin van de vakantie maar het hoort er zo langzaam bij. We moeten via Siegerswoude om de Schotel opnieuw in te laten stellen. Na z’n winterslaap moet hij elk jaar opnieuw worden geüpdatet. Gelukkig is Johan er snel klaar mee en kunnen we aan de rit. We nemen lokale wegen want we gaan eerst naar Anita onze dochter in Arnhem. In Ommen maken we nog een wandeling door het centrum van deze oud Hanzestad, eten ons eerste ijsje van deze vakantie en halen een paartje zoute haringen voor bij het kaarten morgenavond. Om half vijf arriveren we bij Anita, ze is net thuis van haar werk. We hebben er een gezellige avond en uiteraard heeft ze weer voor een heerlijke maaltijd gezorgd.

 Dag 2. Woensdag 4 april. In de camper, voor de deur van Anita & Tjerk in Arnhem, geslapen en al vroeg werden we wakker, zodat we om half negen al aan de rit gingen. Nog even diesel tanken en toe de snelweg op richting Oberhausen. Deze eerste rit willen we goed opschieten. Het westelijke deel van Duitsland kennen we al aardig goed en we willen daar niet al te veel tijd aan besteden. Globaal rijden we richting Beieren. Het weer is erg wisselvallig, regen, droog, regen, droog, lichte sputtertjes en een enkele hoosbui. Enfin, verstand op nul en karren maar. Het laatste stuk programmeer ik op een CP in Gelnhausen, maar dat is geen succes. Een ongezellige parkeerplaats bij een sporthal en omdat het nog maar 4 uur is rijden we nog een uurtje door naar een CP in Neustadt am Main. Dat lijkt ons beter, een grote plaats aan het water. Het is een aanlegplaats voor grote vrachtschepen waar wel 25 campers kunnen staan. Omdat het nog vroeg in het seizoen is zijn wij de enigen die hier staan, geen probleem. We maken nog een rondwandeling door het kleine dorpje. Er staan een grote abdij uit het jaar 760 dat heel goed is gerestaureerd. We komen geen mens tegen behalve 1 neger waar we nog even mee hebben gepraat. 639 km hebben we vandaag gereden, dankzij het slechte weer.

 

Dag 3. Donderdag 5 april. We vervolgen onze reis langs de Main, een redelijk brede bevaarbare rivier. Gistermiddag en avond zijn er verschillende lange duwboten, rijnaken bestaande uit twee gedeelten die in het midden zijn gekoppeld. En zelfs een rondvaartboot kwam langs. We zijn vannacht alleen gebleven, het is dan ook nog niet direct reis seizoen. We rijden eerst naar Markt-heidenveld en daarna op Wertheim aan. Dit is een redelijk grote en mooie stad. Omdat ik een route langs de Tauber heb gepland wordt het een beetje zoeken om de juiste weg te vinden. Dat valt nog niet mee, het leek er zelfs op dat we ons zelf vast reden in een voetgangersgebied. We trokken ons niets aan van de verwonderde gezichten van het winkelende publiek. Maar uiteindelijk lukte het ons toch met enige improvisaties. Het was wel de moeite waard want de rit langs de Tauber was fantastisch, leuke kleine dorpjes met veel vakwerkhuizen kwamen we door. De Tauber meanderde hier liefelijk tussen de heuvels door. In het dorpje Werbach ontdekten we zelfs een CP die niet in de site van Campercontact is vermeld, heb wat foto’s gemaakt, dan kan ik hem na deze vakantie aanmelden. Het is een erg leuke plek voor maximaal 3 campers naast een oude boogbrug over de Tauber. Een zevental grote witte ganzen kwamen gelijk op ons af in de verwachting dat we ze zouden voeren, maar dat viel hen tegen, hoewel ze er niet vervelend over deden. Een groot Schloss op een heuvel boven het dorp gaf een heel specifiek accent aan het landschap. Via Tauberbischofsheim en Bad Mergentheim reden we naar Rothenburg ob de Tauber, een ons reeds bekend stadje waar we nu al voor de vierde of vijfde keer een bezoek aan brengen. De CP is direct buiten de stadsmuur gelegen. Even de verkeersweg oversteken en we lopen het eeuwenoude stadje in. Uiteraard voorzien van onze paraplu’s want het weer ziet er niet betrouwbaar uit. We zwerven wat door het centrum en dankzij de regen schiet we een restaurantje binnen waar we een kaffe mit Apfelstrudel bestellen. We hebben daar nog een interessant gesprek met jong Canadees koppel dat hier twee weken rondzwerven in een huurauto, leuke mensen. Het is inmiddels droog geworden en vervolgen onze rondwandeling waar we onder andere een stuk over de stadsmuur lopen. De vorige keer dat we hier waren zijn we de muur helemaal rond gelopen. Dat was ons nu te ver. Al met al een gedenkwaardige dag ondanks de regen die af en toe uit de lucht kwam vallen.

 

Dag 4. vrijdag 6 april. Vandaag willen we door Het natuurpark “ObererBayerischer Wald” rijden maar dat is nog een behoorlijks stuk hier vandaan dus we nemen weer eerst 175  km autobaan en gaan er af bij Burglengerfeld en rijden over binnenwegen naar Cham. Hier nemen we een route naar het zuid-oosten, waar we al eens eerder over hebben gereden. Dan Bij Freyung naar het zuiden. Bij Eggenfelden stuiten we op een wegversperring die een “Umleitung” vereist. Dat is een tegenvaller, maar goed uiteindelijk komen we toch op de gewenste plek, Simbach am Inn, aan. We staan hier bij een sportpark en er staan reeds twee campers waar we ons bij aansluiten. Na nog een korte wandeling in de niet zo interessante omgeving nemen we een kop koffie en is dag 4 ook alweer voorbij.

 Dag 5. Zaterdag 7 april. Nadat we inkopen hebben gedaan bij de Aldi gaan we de grens over. Braunlau an der Inn is direct aan de andere zijde van de grens. Daar kiezen we voor de lokale wegen naar Salzburg, een mooie stad die we helemaal doorkruisen. De bedoeling is dat we via de Grossglockner pas naar Heiligenblut rijden. Maar als we de weg al een paar kilometer in zijn gereden komen we tot de ontdekking dat de pas nog gesloten is, dus keren we weer om en rijden naar Badgastein waar we de autotrein van Bockstein naar Mindeger gaan nemen. De trein is net vertrokken als we aan komen en de volgende is een uur later. Dat betekend dat we aan de andere kant ook nog eens een slaapplaatsje voor de nacht moeten zoeken. We besluiten dan ook maar hier te blijven. Iets achter het station vinden we een heel erg rustig plekje bij de rivier en een waterval, mooi uit het zicht. Leuk plekje. Vandaag is het weer een prachtig mooie warme dag geweest, laat het zo maar blijven.

 Dag 6. Zondag 8 april. Om kwart voor acht opgestaan en snel de boel inpakken want misschien halen we de trein van 8 uur 20 nog. Haasje rep je, maar we redden het! We kunnen direct de trein oprijden. Het is nog een heel eind rijden over de wagons want er staan maar een paar auto’s op, minstens 75 meter moeten we over de smalle wagens rijden. Dan als de wieder weerga naar de personenwagen en de trein vertrekt. Een kwartier rijden is het maar door de tunnel, en dat voor € 17,= Daarna de berg afrijden, die hier en daar een helling had van 18% Maar de natuur is prachtig met al die sneeuw nog op de bergen, de wegen zijn schoon gelukkig. Door Spittal en Villach, daar gaan we opnieuw omhoog de Wurzenpas over. 1073 meter hoog is deze, boven gaan we de grens over naar Slovenië. Nu blijkt de kaart voor west Europa in mijn Tom-Tom maar tot hier reikt, dus ga ik over op de kaart in mijn telefoon, dat werkt ook prima, alleen moet ik er zuinig mee omspringen want het kost nogal wat Mb’s en mijn bundel is maar 2000 Mb. Eerst naar Bled een prachtig gelegen stadje aan het meer. Helaas is het daardoor ook geweldig toeristisch en vreselijk druk. We rijden een stuk langs het meer, maar geen gelegenheid om te stoppen. Dus maar geprogrammeerd op een overnachtingsplek in Skofje Loka, waar we tegen vier uur aankomen. Het is een prima plek op een parkeerplaats aan de rand van het dorp en nog gratis ook omdat het zondag is. We maken nog wandeling van een uur door het dorp en gaan dan aan de pannenkoeken, die door Gepke elke zondag in de vakantie gebakken worden.

 Dag 7. Maandag 9 april.  Gepke heeft vannacht toch wel wat last gehad van het verkeer dat over de 2 wegen schuin boven ons langs raast. Het begon al vroeg, nou ja dan moet ze na de lunch maar een uurtje plat. Lubjana is ons eerste doel, via lokale wegen rijden we er heen. Niet zo’n heel aardige route en ook de route daarna is in eerste instantie niet zo leuk maar hoe dichter we bij de kust komen hoe mooier het word. Zeker de laatst 75 km tot aan de kust rijden we permanent door een natuur park. Een bochtige weg door het bos op de heuvels. We hebben geen vignet gekocht omdat het onze bedoeling is alleen lokale wegen te gaan rijden, Maar vlak voor de kust dreigt het toch even mis te gaan. We belanden toch op de snelweg maar kunnen er gelukkig na een paar km wel weer af, nu maar hopen dat we niet geflitst zijn. Eerst rijden we hoog boven de zee maar als we dichter bij Senj komen rijden we langs de zee. Even na Senj is een CP waar we heen willen maar 1 km voor Senj rijden we een P van een restaurantje op Om ons even te oriënteren. De gehele dag zijn we geen enkele camper tegen gekomen en wat staat hier een buscamper en ja, het is een Nederlands echtpaar. We gaan in gesprek met hen en ze hebben gevraagd of ze mogen blijven staan en dat mocht. Maar ze vinden het leuker als er meer campers staan dus besluiten we om hier ook te blijven. Prima plek, prima uitzicht en op een prima afstand van het centrum, wat wil je nog meer. We maken eerst een wandeling van een uurtje naar Senj. eerst langs de drukke weg maar al gauw kunnen we afdalen naar het water waar een nieuw boulevard in aanbouw is. Leuk stadje met allemaal smalle straatje en in d haven liggen 3 replica’s van oude zeilschepen, vermoedelijk bestemt voor rondvaarten o.i.d. Het is er bijna uitgestorven, alleen wat lokalen lopen er rond. Dat was de eerste keer dat wij hier waren zo omstreeks 1975 wel anders. Maar dat was natuurlijk hartje zomer, toen kon je over de koppen lopen.

 

Dag 8. Dinsdag 10 april. Half negen aan de rit nadat we afscheid hebben genomen van de buren. Zij maken ongeveer de zelfde rit als wij, alleen volgen zij voorlopig de kust terwijl wij hier direct de bergen inrijden. Het gaat direct al behoorlijk omhoog en weer naar beneden, wat de gehele dag zo door blijft gaan. We rijden richting de Plivice Jezera maar gaan er niet in, dat hebben we al 3 keer eerder gedaan. Al snel komen we bij de grens van Bosnië-Herzegovina. We krijgen een stempel in onze paspoorten en mogen het land in. Wat we al gauw zien is het grote aantal leegstaande bouwvallen, vermoedelijk nog een overblijfsel van de hevige oorlog die hier gewoed heeft. Heel triest om dat te zien, Verder ziet het er ook heel rommelig uit met heel veel zwerfvuil langs de weg. Lege flessen, plastic en blikjes. Vooral bij de parkeerplaatsen ligt een deken van rotzooi, jammer. We rijden richting Sarajevo. Delen van de route zijn erg kaal, het lijkt soms wel op de prairie van Noord-Amerika. Het is een behoorlijk eind naar de CP die we hebben geprogrammeerd in Bila-Vitez ruim 300 km over deze bochtige weg maakt dat we tegen half zes aankomen. De Cp is achter een motel gelegen en ziet er geweldig goed uit, een strak grasveld met voorzieningen. Je kunt zien dat het met liefde is aangelegd met overal antieke werktuigen, gezellige zitjes en leuk restaurant. De sympathieke beheerder is zeer behulpzaam.

 Dag 9. Woensdag 11 april. We nemen de lokale weg richting Sarajevo die al snel over gaat in een tolweg. Deze rijden we door tot aan Visoko en rijden daar de stad in. Een rommelige stad die ons erg doet denken aan de stadjes in Turkije, kleine winkeltjes met oubollige etalagepoppen en truttige kleding, winkels met allerhande potten en pannen en kleine eethuisjes. Maar wel gezellig, de mensen zijn aardig en behulpzaam. We zijn op zoek naar het info centre, maar bij navraag blijkt deze te zijn opgeheven. We willen namelijk informatie betreffende de mogelijkheid om de piramides die hier zijn ontdekt door dr. Sam, te bezoeken. Met name de Piramide van de zon schijnt interessant te zijn. Er zijn hier 5 of 6 piramides zijn ontdekt. Anders dan in Egypte waar ze zijn opgebouwd uit grote blokken steen zijn het hier meer verbouwde heuvels waarvan de hellingen zijn bekleed met stenen. In deze piramides komen de energiebanen van alle zonnestelsels bijeen, die krijgen een fotonenkuur, worden via macroprisma,s geparallelliseerd en lopen vervolgens dus verder om elders hun heilzame werking af te geven. We kunnen dit helaas niet aan de lijve ondervinden. want als we zelfstandig op zoek gaan naar de piramide van de zon zien we in een buitenwijk opeens een bord dat ons in de goede richting wijst. Echter we moeten daartoe een zeer smal weggetje in slaan, die ook nog eens een keer met zeker 18% omhoog gaat. De slippende banden van de camper geven aan dat hij er erg veel moeite mee heeft en met veel moeite kunnen we omkeren, dan maar niet, de berg oplopen zullen we geen van beide redden. We gaan terug de tolweg op en voor Sarajevo draaien we af richting Mostar. Dat is echter niet helemaal goed want we willen de grens over naar Montenegro voorbij Brod. Met moeite lukt ons dat. In Brod koop ik in een tankstation de laatste kaart van noord Montenegro die ze in huis hebben. De goedlachse verkoper vertelde me nog dat de weg naar de grens zeer smal en slecht was, ik nam dat voor kennisgeving aan. Maar hij kreeg gelijk want het was inderdaad een smalle weg met gelukkig wel een brede berm. Het wegdek was voorzien van diepe gaten verspreid over de weg, zodat we er 22 kilometer lang tussendoor moesten laveren. Koeien op de weg moesten we ook nog zien te ontwijken. Landschappelijk was het trouwens een prachtige weg langs de wild stromende rivier. Op een kleine campsite, speciaal voor rafters, vonden we een plekje voor de nacht € 10 incl. Electro is niks te duur. Bij het afrekenen kregen we beide een glaasje Slivovitsj aangeboden door het meisje. Mij leek dat wel wat maar Gepke sloeg het af en toen goot ze het maar in een teug achter in haar eigen keel. Even lachen dus.

 

Dag 10. Donderdag 12 april. De grenspost bij Hum was een erg primitief hokje waar het loketje bijna van de muur afscheurde met bovendien ook nog eens een stuurse douanebeambte achter het luikje van 20×20 cm. Maar enfin, op onze papieren was niets aan te merken zodat hij ons met een zucht en een stempel doorliet. Het kantoortje aan de andere zijde van de grens was een `ietsie pietsie ` moderner, maar de douane kon wel een broer zijn van die aan gene zijde van de landsgrens. Wat wel onmiddellijk opviel was dat de weg in Montenegro aanmerkelijk beter was, er stonden zelfs strepen op die in Bosnië Herzegovina volstrekt ontbraken. De weg kwam steeds hoger te liggen en de wanden van de canyon steiler. We rijden hier door de op een na diepste canyon van de wereld. De `Grand Canyon`in de Colorado river is nog iets dieper. De Tara rivier in deze 1300 m diepe canyon is werkelijk adembenemend mooi, we rijden er slingerend langs en door tientallen korte en langere tunnels. We kiezen een mooi plekje uit en zitten daar een paar uur te genieten in onze stoeltjes niet alleen van het uitzicht maar ook van het heerlijke weer. Bij Velkja pet is een stuwdam gebouwd en vandaar uit rijden we langs het smalle, turkoois kleurige, stuwmeer. Als we via Savnik en Zabljak bij de Lange brug over de Tara bij Burdevica aankomen blijkt daar een Autocamp te zijn waar we gaan overnachten, nadat Gepke nog even een klein wasje heeft gedaan.

 

Dag 11. Vrijdag 13 april. We vervolgen de weg door het Tara dal, echt een geweldige belevenis al de tientallen tunneltjes, hoge overhangende rotswanden en kijkjes in de diepe canyon. Bij Mojkovac rijden we omhoog naar de top van de bergen en over de pas naar Berane. In Rozane slaan we af naar de grens van Kosovo. Als we het stadje uitrijden komt een Nederlandse auto ons knipogend tegemoet en stopt om een praatje te maken. De bestuurder is hier geboren maar woont op Texel.  Een vriendelijke vent maar toeterende auto’s achter en voor ons maken we een eind aan het korte gesprek via de autoraampjes. Al gauw komen we bij de grens en laten onze papieren zien we kopen een vignet voor € 15 en rijden dan richting Pec. Dat is nog ruim 70 km en de wegen zijn er niet op berekend om snel te rijden, maar dat hoeft ook niet want het landschap is mooi en wij hebben geen haast. Pec is een behoorlijk grote maar heel chaotisch stad zonder ook maar 1 richtingbord. We rijden er dan op goed geluk ook doorheen. Zie je geen bord ga dan rechtdoor is mij geleerd. Dat gaat hier niet op, we hebben Pec(h) want we raken helemaal verzeild is smalle winkelstraatjes met veel verkeer en elke chauffeur kruipt in een gaatje als hij er een ziet. Ik doe daar noodgedwongen dus maar aan mee, want zeg nou zelf, anders kom je nergens. Gigantisch veel hele kleine winkeltjes die hun handel tot op straat uitstallen. Wel heel interessant natuurlijk, we kijken onze ogen uit. Wat niet wegneemt dat we hopeloos verdwalen. We klampen een jongeman aan die slecht Engels spreekt maar daar komen we niet verder mee een parkeerwachter geeft Gepke betere informatie en uiteindelijk zijn we op de goede weg. Het wordt nu een brede weg maar wel met veel gaten. Bij een tankstation stoppen we tegen drieën en vragen toestemming of we hier mogen overnachten. Achter een paar vrachtwagens in de uiterste hoek gaan we staan om te overnachten. Dankzij het mooie weer genieten nog een paar uurtjes van onze boeken.

 Dag 12. Zaterdag 14 april. In Pristina draaien we af naar het zuiden, dit is een met Europees geld gebouwde snelweg dus kunnen we evne goed opschieten. Hier zijn we de bergen uit alhoewel we de besneeuwde toppen nog steedss blijven zien. Na zo’n 50 km was vermoedelijk het geld op en worden we prompt de stad Firezed in gestuurd. 1 maal staat er een bord “omleiding” daarna denken ze dat dat genoeg is en laten je aan je lot over “zoek het zelf maar uit” zullen ze gedacht hebben. Het verhaal van gisteren in Pec(h) krijgt hier een herhaling, muurvast komen we af en toe te zitten maar vragen met handen en voeten plus een portie Engels worden we toch gered uit de klauwen van Firezed en rijden verder over lokale wegen naar Skopje nadat we eerste de grens met Macedonia zijn overgestoken. Het scheelt maar heel weinig of we maaien een overvliegende ooievaar uit de lucht. Bij Veles missen we een geplande afslag en rijden dan maar door richting Thessaloniki een eind voorbij Veles treffen we weer een gunstig plekje achter een tankstation. Vandaag hebben we Fred nog even aan de lijn gehad, dat was wel fijn want we hebben al enige dagen geen verbinding kunnen krijgen met het thuisfront. Alles is goed in Nederland dus kunnen we met een gerust hart verder richting Griekenland.

 

Dag 13 . Zondag 15 april. Als we doorrijden kunnen we de fout van gisteren goedmaken door de afslag bij Negotino te nemen en via binnenwegen door Kavadarci naar de weg die naar Prilep voert, te nemen. Het is wel geen bijzonder mooi landschap maar nadat we de grens met Griekenland oversteken wordt het beter, vooral als we bij Florina  de weg naar Kastoria in slaan. Geleidelijk aan rijden we omhoog de bergen in. We kijken in het diepe dal en genieten van de prachtige uitzichten. Kastoria blijkt een verrassing te zijn. Als we er vanuit de hoogte op neer kijken ziet het er beeldschoon uit zo aan de oever van het bergmeer. Het ligt grotendeels op een schiereiland. We rijden door de stad en naar het eind van het schiereiland, keren dan terug naar het centrum waar we de camper op een groot parkeerplaats aan de oever van het meer neerzetten. We boffen want op zondag is het parkeren hier vrij. We besluiten om hier te blijven staan vannacht. Eerst maken we een wandeling langs de boulevard waar een gezellige drukte heerst, veel wandelende mensen en terrasjes die vol zitten. Gezinnen met kleine kinderen die spelen in het park en zich vermaken op een kleine kermis. We brengen de rest van de middag door bij de camper en wandelen tegen zessen naar een restaurant waar we heerlijk eten. Terug wandelend zien we dat er veel ganzen, eenden, zwanen en zelfs een aantal pelikanen in het water zwemmen. Het is weer een prachtige dag geweest vandaag.

 Dag 14. Maandag 16 april. Het is wat harder gaan waaien vannacht en het was een zuidelijke wind die nogal wat zand had meegevoerd vanuit de Sahara. Alle auto’s zaten onder een laagje en dus ook die van ons. Nu hadden we het geluk dat deze parkeerplaats ook wel eens als markt wordt gebruikt en we stonden dichtbij een waterkraan die nog goed werkt ook. Dus het was een peulenschilletje om even de voorruit af te spoelen. Hierna konden we aan de rit. Het is even zoeken wat de juiste weg is. We rijden op een oude kaart en daar staat de snelweg die inmiddels is aangelegd niet op. Maar als dat eenmaal is uitgezocht schiet het ook lekker op. We willen vandaag naar Meteora en tot aan Grevena gaat dat dus heel snel. Overal staan borden langs de weg waarop staat aangegeven dat we hier nog beren op onze weg kunnen verwachten. Hoge hekken langs beide zijden van de weg geven aan dat die beren nog wel eens de neiging hebben om de weg over te steken. Wij hebben helaas dat hele stuk geen beer gezien. Vanaf Grevena tot aan Meteora rijden we weer over lokale wegen. Meteora bekijken we nu voor de tweede keer maar opnieuw is het een openbaring. Onvoorstelbaar hoe die monniken het voor elkaar hebben gekregen om die kloosters daar op de hoge rots pieken te bouwen. Fenomenale uitzichten hebben we op de diverse kloosters. Ik blijf dan ook foto’s maken. Een eind voorbij Karditsa gaan we overnachten bij een tankstation, veel andere mogelijkheden zijn er niet, campings hebben we nauwelijks gezien en die we zagen waren gesloten.

 

Dag 15. Dinsdag 17 april. Water tanken kon gelukkig bij dit tankstation, daarna aan de rit.
Op richting Lamia via de snelweg een tolweg die ons € 2.50 kost dus dat valt mee. We hebben het idee dat we er alleen op rijden, we kunnen wel een  kilometer vooruit kijken zonder ook maar 1 auto te zien. De weg is met Europees geld betaald maar je kunt je afvragen of dat nu echt noodzakelijk is geweest. Er is kennelijk naar de toekomst gekeken zullen we maar aannemen. Bij Lamia ontbreken weer duidelijke bewegwijzering dus we raken weer in het centrum van de stad verzeild. Kan natuurlijk ook mijn eigen schuld zijn. Een mooie bergweg brengt ons naar Ithea aan de kust van de golf van Korinthos. We rijden nog wat verder en vinden tegen 3 uur een prachtig plekje aan het water bij Galaxidi. We genieten nog een paar uurtjes van de zon en ons boek, in onze luie stoelen aan het keienstrand.

 

Dag 16. Woensdag 18 april. Toen we weg reden van ons prachtige plekje zagen we een mooi vogeltje vliegen. Hij ging op een Elektriciteitsdraad zitten en ik kon er een foto van maken. Ik denk dat het een Hop was, scherpe snavel en een kuifje op de kop verder mooie strepen op de rug en staart. We vervolgen onze reis langs de oever van de golf naar de gigantische brug vlakbij Patra. Ook daar is het weer even zoeken naar de lokale weg langs het water. We worden steeds naar de tolweg geleid en dat willen we niet. Ik kan niet zeggen dat dit stukje Griekenland nou erg favoriet bij ons is, erg rommelig en gigantische stapels afvalzakken langs de weg, kennelijk is dit de laatste weken niet afgehaald door de vuilnisdienst. Het enige commentaar dat een tankstation bediende ons desgevraagd gaf,”Yes we have a problem” . Hij kon ons ook vertellen dat er nog veel meer Sahara zand verwacht word de komende dagen vanwege de zuidelijke windrichting. We rijden naar een klein vissershaventje bij Krathio. Het is drie uur en we nemen de rest van de dag vrij.

 

Dag 17. Donderdag 19 april. Opnieuw mooi weer vandaag. Het landschap langs de weg wordt wat leuker, minder bebouwing en meer natuur. Maar dichter bij Korinthie, wat een redelijk grote stad is wordt dat natuurlijk weer teniet gedaan. We rijden de gehele stad door en stoppen uiteraard bij de het beroemde kanaal. Tussen 1881 en 1893 is dit gegraven door de 80 meter hoge rotsen. Het moet een gigantische klus zijn geweest om dit ruim zes kilometer lange kanaal te graven, heel imponerend om het vanaf de brug te bekijken. We gaan weer aan de rit en het landschap is direct al weer indrukwekkend mooi. We slingeren door de bergen langs de kust en bij Epidavros gaan we de binnenlanden in, nog ca. 25 kilometer en we komen aan in Nafplio. Bij de haven is een enorme parkeerplaats waar honderden auto’s en bussen kunnen staan. Hier is ook een plaats voor 20 campers gereserveerd. Er staan al zo’n 5 stuks waaronder 1 Nederlandse, waar we naast gaan staan. Na een paar uurtjes gaan we aan de wandel om een ijsje te verschalken. Dat ijsje wordt ingeruild voor een Pizza. Dus als we tegen zes uur een pizzeria induiken en een plaatsje bij het raam innemen en onze bestelling op willen geven aan een uiterst knappe en innemende serveerster volgen we haar advies en nemen de dagschotel, Pork Chops. Is het haar Griekse verleidingskunst of hebben we toch meer trek in een stuk varken? Een hele plank vol met lekkers, zoveel dat we het niet op kunnen. Jammer voor onze schoonheid maar er blijft een deel achter voor de hond. We hebben nog even contact gehad met een Duits koppel in een bus camper.

 

Dag 18. Vrijdag 20 april. Als we van de parkeerplaats af willen rijden worden we van het bovendek van een “hop on” “Hop of”  bus toegeroepen in het Duits en in het Nederlands waarom we niet ook meegaan en op de bus hoppen. Na ampel beraad zetten we de camper terug op z’n plaatje en gaan mee. Eerst rijden we wat door het stadje en maken hier en daar een fotostop waarna we de berg op rijden naar de grote vesting die hoog boven Nafplio uittorent. We slingeren naar boven en krijgen van de chauffeur een uur de tijd om het te bekijken. Je moet er niet aan denken om hier in de middeleeuwen opgesloten te zitten in een kerker, heel luguber. Terug bij de camper drinken we een bakkie en gaan aan de rit richting Monemvasio. We komen er niet terecht want onderweg zien beneden ons een mooi standje waar twee campers staan. we sluiten ons daar bij aan en gaan een rustige middag tegemoet. Gepke is zo moedig om een duik in zee aan te kondigen maar als het water om haar enkels spoelt keert ze om en gaat zich weer aankleden, grootspraak, anders kan ik het niet zien. Mooi plekje met een heerlijk uitzicht over de zee. Tegen dat het donker wordt gaat er nog een vrachtschip vlak bij ons voor anker liggen.

 

Dag 19. Zaterdag 21 april. We nemen afscheid van ons mooie strandje en vervolgen onze wondermooie route naar het zuiden. Monemvasia is ons doel van vandaag. We volgen de kust tot aan Leonideo, daar draaien we de binnenlanden in. Leonideo is een aardig oud stadje met allemaal kleine smalle bochtige straatjes. Vaak zijn de buitenspiegels aan weerszijden nog geen 10 cm van de huizen verwijderd, vooral bij de bochten en knikken in de straatjes is het passen en meten. 224 cm breed zijn we, maar we komen er zonder kleerscheuren doorheen. Ik vraag me af hoe dat gaat met vrachtwagens en bussen. Langzaam aan stijgen we in de bergen omhoog. De canyon wordt steeds dieper. Als we een koffiestop maken kijken we omhoog naar een groot klooster dat tegen de bergwand zit geplakt. Hoe ze dat in vredesnaam voor elkaar hebben gekregen mag Joost weten, maar vermoedelijk heeft die er ook geen antwoord op. Als we op de hoogvlakte arriveren, komen we door nog een paar van die dorpjes met van die smalle straatjes, leuke rit vandaag! De namen op mijn kaart staan in twee talen aangegeven maar kennelijk is er ook nog een derde variant Grieks in gebruik, want de namen van de dorpjes die we op de verkeersborden zien staan kunnen we niet op de kaart terug vinden. Bij kruispunten is dat dan vaak gokken of ons oriënteren op de zon, die vandaag weer uitbundig aanwezig is. Onderweg ons broodje op gegeten en toen door naar Monemvasia waar we om half een binnen reden. Van een afstand zagen we de grote rots al verschijnen. Het oude dorpje ligt namelijk op een eilandje dat eigenlijk een grote rots is die op de rots van Gibraltar lijkt. Het is verbonden door een twee honderd meter lange dijk met een brug erin met het vaste land. Monemvasia betekend “enkele weg” en daarom was het destijds gemakkelijk te verdedigen. Vlak voor de brug is een parkeerplaats waar het is toegestaan om te overnachten. We parkeren de camper aan het water met een prachtig uitzicht op de monumentale rots. Slepen de gemakkelijke stoelen naar buiten en genieten van een luie middag. Tegen kwart voor vijf begint het ons te kriebelen en gaan we aan de wandel over de dijk naar het eiland. Het stadje ligt helemaal aan de zeezijde dus is het nog een fikse tippel. drie kwartier heen en ook terug uiteraard. Maar het is de moeite waard, de huisjes zijn tegen de berghelling aangebouwd gescheiden door smalle steegjes die alleen geschikt zijn voor voetgangers. Uiteraard zijn er veel souvenir winkeltjes, eethuisjes en terrasjes. Wel heel romantisch allemaal met overal met kleurige bloembakken.

Dag 20. Zondag 22 april. Bij de ingang van het parkeerterrein staat een grote brandkraan, daar kan ik de watertank van de camper weer vullen. Te begrijpen is dat dat erg snel gaat, in een mum van tijd is mijn gieter vol. Dan aan de rit, we rijden eerst een grote afstand op de weg van gisteren terug. In Viachiotis vinden we een plekje in de schaduw waar we ons bakje gaan drinken. Tussen Skala en Gythio komen we weer bij de kust uit, Dat is een prachtig stukje, we steken de landtong over via een hoog gebergte waarna we bij de golf van Massiniaksos uitkomen. We zakken af naar het zuiden en rijden door naar Porto Kagio dat aan een kleine natuurlijke haven ligt. Een paar restaurantjes en hotelletjes aan het water front en een tiental huisjes, meer is het niet. Maar als we er van boven op neer kijken zien we dat er tussen de huizen een paar campers geparkeerd staan, dus besluiten we om te proberen ons daar bij aan te sluiten. Steil naar beneden en het laatste doodlopende stuk over een grindpand vlak langs het water. Het parkeerterrein is eigendom van een van de restaurantjes. We sluiten ons aan bij de twee Engelse en 1 Griekse camper. We hebben direct goed contact met de Engelsen en al gauw zitten we bij elkaar in een kring met elkaar te babbelen, heel gezellig. tegen zessen gaan we een hapje eten in het restaurant, de kwaliteit valt ons wat tegen.

 

Dag 21. Maandag 23 april. Ook hier zijn we gisteren een lange doodlopende weg ingereden dus die moet we vandaag weer terug. Dat is niet erg want het blijft leuk door die piepkleine dorpjes te rijden. Veel huizen zijn hier gebouwd als hoge vierkante torens met heel weinig ramen, dit komt nog voort uit de middeleeuwen toen ieder huis op zich een verdedigde vesting moest zijn. We hebben dit ook gezien in de Toscane, alleen zijn ze daar veel hoger. 10 km voor Kalamata neem ik een weg naar de kust en we vinden daar een mooi plekje aan het water waar, heel toevallig, al een Nederlandse camper staat. Nog geen honderd kilometer vandaag, dus hebben we de hele middag voor ons aan het strand.

 

Dag 22. Dinsdag 24 april. Onze LPG tank is bijna leeg, tijd om op zoek te gaan naar een tankstation die dat verkoopt. Gelukkig is een Kalamata een stad met 70.000 inwoners en heeft dus ook heel veel tankstations. Toch valt het nog niet mee, totdat bij een waar we bot vangen een andere klant bereidwillig voor ons uitrijdt naar een buiten de stad. Hier worden we uitstekend geholpen door een aardige goed Engels sprekende jongeman, aardige mensen die Grieken. In Petalidi drinken we onze koffie aan de boulevard. Hier komen we in gesprek met een Engels koppel dat bij ons langs wandelt. Ze liggen met hun zeiljacht vlak voor de kust verankerd. Ze varen hier vandaan naar Kreta vertellen ze ons. Was een leuk gesprek met deze alternatieve mensen, Hij leek wel het stereotype van een zeerover met z’n baard en dreadlocks. In Koroni gaan we nog even van de weg af en raken in de smalle straatjes verzeild. Het is een toeristisch plaatsje waar de terrasjes al behoorlijk vol zitten. Meestal zijn het voornamelijk mannen die daar zitten, wat gebruikelijk is in deze zuidelijke landen. Bij Filikouda zie ik toevallig bij de kust een camper staan, we rijden het landweggetje in en komen bij het strand waar ook wij onze tenten opslaan.

 

Dag 23. Woensdag 25 april. Allereerst rijden we naar Metnoni, daar staat op het uiterste puntje van het schiereiland de ruïne van een kasteel. Op onze vorige reis zijn we al eens binnen geweest dat doen we nu dus niet en schieten alleen wat plaatjes van de buitenzijde. Onderweg rijden we bijne een overstekende schildpad door, maar daat gaat gelukkig toch nog goed. Daarna rijden we door naar Pylos, een leuk havenstadje. We maken een wandeling door het centrum en krijgen zowaar verbinding met het thuisfront via WiFi. Bij Kalo Nero vinden we een plekje aan de kust samen met nog een stuk of zeven campers van diverse nationaliteiten waaronder een Nederlander. Mooi plekje.

Dag 24. Donderdag 26 april. Vandaag niet zo’n lange rit, bij Pyrgos besluiten we een kijkje aan de kust te maken bij Katakolo. Het plaatsje bestaat uit een grote haven een boulevard met alleen maar terrasjes en een winkelstraat met (dure) souvenir winkels. De haven wordt dagelijks aangedaan door grote cruise schepen en zodra die weer vertrekken zijn de terrassen leeg en de winkels sluiten prompt hun deuren het is dan leeg en ongezellig. We hebben een plaatsje gevonden aan de kade met uitzicht op een cruise schip van de Holland America line de Koningsdam. Het barst van de opvarenden in het dorp totdat om half vier de scheepstoeter drie daverende stoten laat horen die je door merg en been gaan en vertrekt langzaam uit de haven. We staan hier met nog vijf campers en we betalen hier € 5,= incl. stroom dit wordt opgehaald door de havenmeester die een boek invult en een heuse factuur voor ons uitschrijft. We eten nog een ijsje op een terras maken nog een wandeling naar het eind van de pier en genieten van de rust.

Dag 25. Vrijdag 27 april. De opzet is om nog een nachtje hier op de Peleponesos te blijven, maar hoe dichter we bij Patras komen hoe minder interessant het landschap word dus we steken de grote brug weer over naar het vaste land. Eerst zitten we tot aan Agrinio vast op een tolweg met heel weinig afslagen. Hier kunnen we er af en rijden door een prachtig mooi landschap langs de kust naar Astakos. Direct voor het dorp zien we een camper bij het water staan waar we ons bij aansluiten, later op de avond vertrekken deze Duitsers en staan we weer alleen. Maar dat is geen probleem, we voelen ons hier prima op ons gemak. We wandelen nog naar het dorp voor de broodnodige beweging. Er staat een leuk, typisch Grieks molentje vlak bij ons aan het strand.

 

Dag 26. Zaterdag 28 april. Zoals gebruikelijk ontbreekt in de dorpjes een goed bewegwijzering en dus verdwalen we weer in het centrum met de smalle straatjes, hoe verder we komen hoe smaller ze woorden. Het is weer laveren geblazen dus. Achteraf hadden we aan het begin een zijstraat in moeten gaan maar ik weet zeker dat daar geen richtingbord staat. Een oud mannetje op een brommer die aan de kant moet voor ons vraag ik of we hier wel goed zitten. Ik vraag of we, als we hier door rijden, wel in Preveza uitkomen. O ja zegt hij in het grieks dit is de weg naar Preveza. Na nog een paar kritische doorgangen en scherpe hellingen komen we op de eigenlijke rondweg uit die we direct hadden moeten nemen. Een prachtige kustweg dat moet worden gezegd. We zagen diverse kuddes met geiten met begeleiding op de weg. Die moesten we heel voorzichtig passeren, maar we kregen een vriendelijke groet van de herder en z’n vrouw, de honden zeiden niets. Tijdens de koffie break hadden we een droomplekje met een fantastisch uitzicht. In Arta gaan we nog een prachtige byzantijnse boogbrug bekijken. Die ziet er nog perfect uit na al die eeuwen. Hij is wel erg smal, een strijdwagen zou er over kunnen maar met onze camper zou dat niet lukken. Nu mogen er dan ook alleen maar voetgangers over. zeven rijtjes karbonaadjes met de pootjes er nog onder snuffelen langs de weg. Van alles maak je mee in zo’n vakantie. We staan nu opnieuw aan het strand op een CP bij Kastrosykia. Het was een hele warme dag vandaag 35 graden, zo warm hebben we het nog niet gehad. De hele middag luieren we in de schaduw van de camper, wel met een lekker windje gelukkig.  We eten laat maar eerst gaan we nog zwemmen in de zee waar de temperatuur heel erg meevalt. Er staat een koude douche op het strand waar we dankbaar gebruik van maken, kunnen we gelijk onze haren wassen.

                                        

Dag 27. Zondag 29 april. Opnieuw vervolgen we deze prachtige route langs de Adratico. Na 20 kilometer besluiten we om Parga te bekijken, een kustplaatsje ca. 10 kilometer van de doorgaande weg. Fantastische uitzichten hebben we hier op de kust. Diepe inhammen en de bomen groeien tot aan het water. Parga blijkt een echt toeristisch havendorpje te zijn, een eind van de haven vinden we een parkeerplekje voor de camper aan de kant van de weg en lopen naar beneden. De smalle kronkelige straatjes zijn uiteraard weer ruimschoots voorzien van winkeltjes waar de toeristen over het algemeen verzot op zijn. De haven bestaat uit voornamelijk grote terrassen. Maar toch is het een romantisch havenstadje echt zoals je je dat altijd voorstelt van de middellandse zee. We  rijden nog een 20 kilometer door naar Igoumenitsa waar we naar kantoren van de ferry maatschappijen rijden. We hebben namelijk vaag het idee opgevat om hiervandaan over te steken naar Brindisi in Italië en dan daarvandaan door naar het noorden te reizen. We vragen de prijs aan voor de overtocht van 8 uur. De ferry vertrekt om 24.00 uur en dus zullen we ook een hut moeten boeken. Met elkaar komt dat op € 260,= wat we toch wel een beetje veel vinden, terwijl we wat betreft de kilometers geen voordeel hebben of we nu vanaf Brindisi of vanuit Igoumenitsa naar huis rijden. We besluiten daarom het niet te doen. Op naar Albanië dus. Bij Konispol gaan we de grens over en rijden naar Saranda waar een CP moet zijn. Het blijkt echter ca. 10 km zuidelijker te liggen. het is een kleine primitieve camping maar we worden enthousiast ontvangen door een paar jongens die druk bezig zijn het restaurantje helemaal wit te schilderen, een tientje kost het om hier te staan, prima. Omdat het restaurant nog niet open was gingen we wat zoeken in het dorp. Dat werd nog een heel gezellige avond want onze buren van de camping een Zwitsers koppel kwam heel gezellig aan de tafel naast ons zitten. Samen met de eigenaar van het restaurant, een Italiaan, en z’n vrouw en zoon plus een stelletje andere inwoners kwamen er allerlei leuke praatjes naar boven. De Zwitser (70) en z’n Vrouw (57) vertelde dat hij in z’n jeugd lange reizen had gemaakt op de motor door Azie,

Dag 28. Maandag 30 april. We gaan weer aan de rit door Albanië, dat gaat nog niet zo gemakkelijk want bij Saranda staan weer eens geen duidelijke verkeersborden en komen we op een prachtige brede nieuwe weg terecht met, en dat ons al moet verontrusten, helemaal geen verkeer. Deze weg was na tien kilometer opeens Op! d.w.z. hij eindigde plotseloos  in een hoop puin. Terug dus, bij het begin van de weg nog eens goed gekeken maar er stond geen enkele waarschuwing. Dan op de gok maar een zijweg in naar Delvine. Ook een mooie weg, tot aan de stad maar toen we de stad weer uitreden veranderde die in een gravelweg met enorme gaten erin van zeker 30 centimeter diep. Weer gekeerd en bij een tankstation de weg gevraagd. De vriendelijke bediende zei dat we terug moesten naar Saranda. Zo gezegd zo gedaan maar na een kilometer kwam de bediende ons opeens voorbij rijden en gebaarde dat we hem maar moesten volgen. Hij bracht ons helemaal naar Saranda en wees ons daar hoe we moesten rijden. We reden door tot vlakbij Vlorë waar we op een CP bij het strand zijn gaan staan. Tot nu toe zijn we niet weg van het landschap hier in Albanië. Veel slechte wegen met onverwachte gaten, ontzettend veel leegstaande en half afgewerkte huizen veel rotzooi langs de weg en in de armoedige dorpjes. Alleen het stukje over de 2000 meter hoge pas Çikés is prachtig mooi. Indrukwekkend is de zuidelijke helling met al die S-bochten over die kale hellingen, maar landschappelijk is de met oude bossen begroeide noord helling. Daar zijn de bochten zo krap dat de touringcars heen en weer moeten steken om er door te komen.

 

Dag 29. Dinsdag 1 mei. Met de ervaring van gisteren aangaande het landschap besluiten we vandaag er even flink aan te trekken. Snel naar Durrës, waar we ook weer eens de weg kwijt waren, door naar de grens nabij Shkodër. Dan naar Podgorica in Montenegro, waar we afzakken richting de kust. We hopen in Petrovac een plaatsje aan de kust te vinden maar het schijnt dat het hele dorp alleen maar uit grote hotels bestaat. De kust kunnen we helemaal niet bereiken. We rijden nog een aantal kilometers door als we een zijweggetje inslaat waar een restaurant aan de beach schijnt te zijn. De weg is eerst voldoende breed maar wel steil naar beneden. Langzamerhand wordt de weg smaller en waar hij overgaat in gravel besluiten we te keren, wat wel heel erg moeilijk blijk te zijn maar het moet wel want verder rijden is geen optie. Bijna terug bij de grote weg is een groot parkeerterrein waar we onze tenten dan maar opslaan. Een prima plaats met een weids uitzicht over de mediterranen. Het is inmiddels half zeven geworden dus het werd tijd om te stoppen. Ik schat dat we vandaag minstens 250 km hebben gereden over slechte wegen. Heel bijzonder maar tegen tien uur kwam er nog een Poolse camper ons gezelschap houden.

 Dag 30. Woensdag 2 mei. Heel vreemd, maar we komen hier ontzettend veel Polen tegen. De binnenlanden van Montenegro zijn schitterend, dat hebben we op de heenweg al ervaren maar de kustweg is zeker zo mooi, prachtige uitzichten hebben we op de kust, vooral het stuk om de binnenzee bij Kotor en Tivat is werkelijk schitterend. De Montenegroanen mogen terecht trots zijn op hun land. Bij  Debeli gaan we de grens over naar Kroatië. We rijden langs Dubrovnik en gaan de weg naar beneden naar Slano. Want van bovenaf zag ik een paar campers staan bij het water. De weg naar beneden gaat prima maar dan moeten we nog een 500 meter langs het water. De weg hier is iets breder dan onze camper, best wel eng helemaal als er ook nog eens een kleine vrachtwagen half op dat weggetje staat geparkeerd. Een bouwvakker loodst ons er bij langs, dat gaat goed maar wel met de spiegels ingeklapt. We zijn halverwege als er van de andere kant een klein autootje aankomt waar de bejaarde chauffeur verwacht dat wij terug gaan om hem er langs te laten, de kluns. Onze bouwvakker laat dat niet toe en hij moet een meter of vijf terug en dat gaat heel moeizaam, hij doet daar zeker 5 minuten over. honderd meter verder blijken de campers op een piepkleine camping te staan, we gaan er bij staan voor € 12,= pd. Auto kamp “Bambo” een aanrader!

 Dag 31. Donderdag 3 mei. Bambo bevalt ons erg goed en we zijn toe aan een dagje rust, dus we boeken er nog een dagje bij, lekker lui zijn vandaag. Dat wil zeggen ik ga nog wel de voorkant van de camper wassen dat was wel nodig. Gepke werd daar door aangestoken en ging het beddengoed verschonen en de camper weer “ribschier” maken. Een rustdag zei ik toch!Tegen vijf uur betrok de lucht en kregen we een enorme onweersbui over ons heen.

 

Dag 32. Vrijdag 4 mei.
Pili is jarig vandaag. Een flinke rit gemaakt langs een mooie route langs de kust. Weinig plekjes kunnen we vinden om wild te camperen dus bekijken we een paar campings. Plotseling doemt er een grenspost op, o ja dat is waar een klein stukje van Bosnië-Herzegovina grenst hier een de zee. snel de paspoorten te voorschijn gehaald en verder maar weer. ca. 10 km verder, we hadden de paspoorten alweer opgeborgen, weer een grenspost, gaan we Bosnië-Herzegovina al weer uit. De Custom wilde niet wachten en wuifde ons door, makkelijk. Bij Split kwamen we in een file terecht. Dat koste toch wat tijd en daarom besloten we de eerste de beste camping op te schieten. Dat was even voorbij Trogir. Camping Belvedère. Dankzij onze ACSI lidmaatschap krijgen we een gereduceerd tarief te betalen van € 19,= Dit geldt alleen in het voor- en na seizoen. Normaal zouden we voor het plaatsje dat we hebben uitgezocht  € 44,= hebben moeten betalen. We kijken uit over de zee, prachtig plekje, prachtige en hele grote camping. Prima Wifi dus ik kan zo deze tekst nog even online zetten. om zes uur nog even met Pili gebeld om haar te feliciteren. De hele familie was thuis en Fred zou een Paella maken. Fred ook nog even een fijne vakantie gewenst, Hij gaat morgen namelijk samen met een vriend een tocht van een week, op z’n Honda Goldwing maken door Zweden en Noorwegen.

Dag 33. Zaterdag 5 mei. Een beetje een bewolkte dag vandaag, maar dat is niet erg want we willen weer opschieten. Langs de prachtige Kroatische kust rijden we naar Sibenik en dan verder naar Zadar. Toen we hier jaren geleden langs kwamen was de weg nog smal en slecht. Nu is hij verbreedt en uitstekend. Daarnaast is er ook nog een snelweg bij gekomen iets verder de binnenlanden in. We doen alle moeite hier niet op terecht te komen. Op een aantal punten hebben we een moeilijke keus te maken en worden we er toch naar toe geleid. Met name in Zadar ontkomen we er niet aan en volgen de snelweg een eind tot voorbij de stad. Dit heeft natuurlijk wel een groot voordeel, het schiet even lekker op. Zo’n twintig kilometer verder hebben we het wel gehad en gaan we in Seline op een Auto kamp staan. Het lijkt eerst niet veel maar uiteindelijk is het toch een uitstekende camping. Ze hebben zelfs een honden douchecel, niet dat we dat nodig hebben, maar toch. Tegen vijf uur begon het een beetje donker te worden en wat te sputteren wat al snel veranderde in een heuse onweersbui en niet zo’n kleintje ook. Het zat vlak boven ons de bliksemschichten en de enorme knallen volgden elkaar snel op. Dat was wel even afzien.

 Dag 34. Zondag 6 mei. De lucht was weer opgeklaard vanmorgen dus we zijn hoopvol gestemd, We rijden naar Rijeka waar we weer met een grote boog via de snelweg omheen rijden richting Pula. we gaan midden in Istrie op een CP staan bij een boerderij Vizinada. Het is een familie bedrijf ze hebben er een winkeltje bij waar ze hun eigen producten verkopen zoals wijn, eieren, honing en groenten. Daarnaast hebben ze ook een restaurant.  Er is net een feest aan de gang, een trouwerij denken we. Het plekje bevalt ons wel. € 10,= is niet te veel.

 

Dag 35. Maandag 7 mei. We nemen afscheid van de boer, en omdat we geen stroom hebben gebruikt krijgen we een fles witte wijn van het huis, leuke geste. We rijden een 8 km terug naar de weg waar we gisteren op reden en gaan door naar de grens met Slovenie. Hier moeten we een vignet kopen van € 15,= om over de wegen van Slovenie te rijden. Een beetje zo want over 30 km verlaten we het land alweer en rijden bij Trieste Italie binnen. Trieste omzeilen we door de snelweg te nemen. We komen uiteindelijk weer langs de kust via allerlei zeer smalle weggetjes. We drinken koffie op de parkeerplaats van een kerkhof en blokkeren de ingang want alleen daar is schaduw, Nu maar hopen dat er geen mensen begraven gaan worden.  We rijden naar het dorpje Polcenigo waar een CP is bij een kerk en naast de beek. Drukke P. Maar we pikken het laatste plekje in en laten ze die ons maar weer eens afpakken, we zijn moe en willen verder een rustige middag hebben.

 

Dag 36. Dinsdag 8 mei. We zaten in Polcenigo al een beetje in de bergen en dat wordt vandaag nog erger. Ook nu we de bergen weer in gaan kom je dus weer verrassingen tegen. Een zeer steile en korte helling moeten we naar boven. Het laatste stuk is zo steil dat er tunnels zijn gemaakt waar de S-bochten in liggen. Heel smalle tunnels zijn het en in combinatie met de helling en de bochten en het feit dat er geen verlichting was, was het best wel een enge tocht. zes van die tunnels waren er. maar gelukkig werd het geregeld met stoplichten, zodat we geen tegenliggers tegen kwamen. Boven aangekomen hebben we eerst maar even een bakkie koffie gedronken om bij te komen. Het campertje heeft zich goed gehouden gelukkig. na de volgende pas te hebben genomen was het de bedoeling dat we daar op een CP zouden gaan overnachten. Het was een ski gebied en nu dus uitgestorven. De CP konden we ook niet vinden dus zijn we maar doorgereden. Door de lange en steile helling hebben we nogal wat diesel gebruikt. Gelukkig gebruik je als je naar beneden gaat maar een schijntje dus we konden mooi op tijd een tank station bereiken. We zoeken beneden een CP op en die vinden we bij een papierfabriek. Het was wel wat rumoerig dat was niet zo erg maar toen bleek het ook nog eens een continue fabriek te zijn zodat we de gehele nacht het rumoer op de achtergrond hadden. Maar we hebben er goed doorheen geslapen. 

 

Dag 37. Woensdag 9 mei. Omdat we vroeg op bed gingen werden we ook weer vroeg wakker zodat we om acht uur aan de rit waren. Italië is een echt tunnel land, hoeveel tunnels we hebben gehad hebben we niet geteld maar het waren er heel veel. Rond de middag stonden we op een prachtig plekje aan een meer. Hier hebben we gegeten en een uurtje gerust. Maar we wilden toch nog wat meer kilometers maken vandaag dus reden we door. Maar Tom Tom stuurde ons door een smal steegje waar beide spiegels langs de muren schuurden. Even verder een nog smal tunneltje onder een spoorlijn langs. We konden er eventueel wel door maar aan het eind liep de weg zeker dertig centimeter op, zodat het daar niet hoog genoeg was voor ons. Gelukkig was er een vriendelijk Italiaan die dat in de gaten had en ons gebaarde dat het niet ging. Hij dirigeerde ons helemaal terug naar een plaats waar we konden keren, we hadden aan weerszijden een hele file gecreëerd en toen op naar Como waar een CP zou zijn, maar dat was een aanfluiting. Een parkeer plaats langs een smalle weg in een buitenwijk we zijn maar gauw doorgereden. Even verder was de grens met Zwitserland dat verwonderde ons een beetje, maar goed we zitten nu dus in Zwitserland. Na dertig km eindelijk een plekje gevonden.

 

Dag 38. Donderdag 10 mei. Vandaag gaan we er weer even lekker aan trekken. Richting de Gothardpas. Dat vinden we leuker dan via de tunnel. We waren al een heel eind naar boven met veel bochten uiteraard en toen stukken met kinderkopjes het begon er op te lijken. Maar, teleurstelling, de pas is nog gesloten, een simpel bordje aan de kant van de weg gooit ons plan in de war. Een heel eind terug rijden dus, ca. 10 km en toen naar de Gothard tunnel. Ongeveer 20 kilometer onder de berg door. Jammer dat we dat prachtige landschap boven op de pas hebben gemist. Doordat ik geen kaart van deze landen bij me heb rijden we opeens, tot onze verrassing, Oostenrijk in. en wat erger is opeens rijden we op de autoweg waar we een vinet voor moeten hebben en die hebben we niet. De grens post was ook helemaal verlaten, geen mens te zien, dus daar zal wel een bekeuring op volgen. Heel onbevredigend. Nog geen kwartier zijn we in Oostenrijk geweest. We komen terecht op een CP bij een bierbrouwerij in Schussenried waar we vorig jaar ook al eens de nacht hebben doorgebracht. Er kunnen er dertig staan en wij zijn nummer 29.

 

Dag 39. Vrijdag 11 mei. We zitten nog 840 kilometer van Zuidhorn af. Bad Camberg is ons volgende doel. Zonder problemen komen we daar aan. Er staan er al zeven campers en we gaan daar bij staan, prima plek aan de rand van het centrum van het mooie dorpje.

 

Dag 40. Zaterdag 12 mei. Vandaag nog 440 kilometer en we besluiten dus om maar gelijk door naar huis te gaan. Het heeft geen zin om nog een tussenstop te maken, dan maar een dagje eerder thuis. Wat ook niet zo erg is hebben we mooi het weekend om de Camper weer op orde te brengen. Het gaat heel voorspoedig en om 15.15 draaien we Zuidhorn in. Het zit er weer op deze vakantie op naar de
volgende over 4 weken.

 Eindstand:   124.344       KM
Beginstand:  115.344        KM
Gereden:           8.742        KM