2018-3 Ierland

In 1983 hebben wij voor het eerst Ierland bezocht. Het was het vierde jaar dat we met onze Volkswagen camper op reis waren. Toen waren we met z’n vieren Gepke en ik, dochter Anita en Maliesa de zus van Gepke. Dit jaar gaan we weer met z’n vieren. d.w.z. Frouwke & Bert rijden in hun eigen camper met ons mee. Vorig jaar zijn we samen naar Canada geweest en dat is voor herhaling vatbaar, het beviel goed, zo gezellig met elkaar.

Dag 1. 13.6.18
11.15 uur is het als we Zuidhorn verlaten, op naar Hoogvliet om een bezoekje te brengen de zus van Gepke. Bij praten en lekker eten. Om 7 uur gaan we weer op pad richting Bergen op zoom waar aan de boulevard en strand een goede camperplaats is. We kennen het van een vorige keer. Niets veranderd, en het restaurantje is ook nog open zodat we na onze wandeling nog even aan een ijsje kunnen likken. We staan naast een Engelse camper, verder een Duitse en een VW camper met twee Nederlandse meisjes.

Dag 2. 14.6.18
Tot Antwerpen over de snelweg en dan programmeren op Geraardsbergen in België via lokale wegen. Dat hebben we geweten want de tunnel onder de Schelde in Boom blijkt vanwege onderhoud gesloten. We moeten dus een andere weg kiezen. Voorlopig rijden we in oostelijke richting door woonwijken en industrie terreinen. Uiteindelijk komen we bij Mechelen pas over de schelde en dan naar Geraardsbergen. Rond het middaguur zijn we daar en parkeren vlak bij het centrum en gaan eten en nemen een “power nap” daarna begint het te regenen, van onze voorgenomen wandeling naar het centrum en een bezoek aan het Manneke pis museum komt dus niets. Dan maar naar de CP 2,5 km verderop. Prachtige plek aan een recreatieplas. We maken er nog een prachtige wandeling. De parkeerplaats waar we staan blijkt niet de juiste CP te zijn die zit verderop voorbij de jeugdherberg. we verkassen dus en sluiten ons aan bij 2 Luxemburgse campers en twee Engelse campers waarvan bij nadere beschouwing toch een Australische te zijn. Dit jonge echtpaar met hun dochter  trekken een jaar door Europa. In Australië wonen ze ook in een, grote, camper en zijn al verschillende keren Australië rond getrokken. Leuke plek hier, de kleine konijntjes huppelen om de camper en het is hier erg rustig.

Dag 3. 15.6.18
Niet te laat opgestaan want we willen vandaag via lokale wegen naar Bray  Dunes rijden, dit is dertig km voor Duinkerke waar we morgen op de ferry stappen. De CP is midden in het dorp gesitueerd en er staan al wel zo’n 20 campers, maar we passen er nog wel tussen. We hebben direct een leuk contact met een paar Engelse vrienden op leeftijd en hebben daarmee een heel leuk gesprek. Frouwke & Bert zijn inmiddels ook gearriveerd en na het gebruikelijk smok smok zitten we gezellig koffie te drinken en bij te kletsen. Na de nasi en een kop koffie gaan we nog even aan de wandel naar de boulevard. Als  we langs de camper van F&B komen hebben die het zelfde plan, dus we gaan samen. Aan het strand zien we nog wat overblijfselen van wat scheepswrakken liggen. Restanten van de aftocht van de Engelsen hier uit Duinkerken in 1940, trieste herinneringen. De gebouwen langs de boulevard zij over het algemeen smakeloos modern maar toch staan er nog wat nostalgische gebouwen tussen uit het begin van de twintigste eeuw. Met een lekkere Leffe in een kroegje sluiten we deze dag af.. We gaan niet te laat op bed want morgen wil Gepke om 4.45 uur opstaan. om zes uur moeten we rijden om de ferry te halen.

Dag 4. 16.6.18
We halen de ferry ruim op tijd en gaan vlot aan boord en hij vertrekt op de juiste tijd, alles OK dus. Hij doet er twee uur over maar we komen toch een uur later aan, het tijdsverschil is hier debet aan. Klokjes worden terug gesteld en we gaan aan de rit, een hele lange vandaag. We programmeren daarom op snelwegen. Saai maar het schiet wel op. Zuidelijk van Londen rijden we stukken over de M25, druk en af en toe een verschrikkelijk slecht wegdek, om de vier meter een gleuf van 10 cm breed, het gaat dus constant van kadoen, kadoen kadoen. stapelgek wordt je er van. Bij Bristol steken we via een grote tolbrug de River Severn over. Waarna we al snel van de snelweg af mogen, via Aberganenny naar de “Black Mountains” In Lianfoist nemen we in eerste instantie een verkeerde afslag van een rotonde en lopen vast in een buitenwijkje, Tom had het niet in de gaten maar wij keken radeloos om ons heen, hoe nu? Maar toen kwam er spontaan een vriendelijke Whelsmen uit z’n voordeur stappen om ons de weg te wijzen. We moeten naar Blainavon vertelde ik hem, O, dat is aan de andere kant van de “Ben Pit” Toen was het zo maar gepiept, dat wil zeggen we moesten tegen een steile smalle weg omhoog, maar wel geweldig mooie route. Boven gekomen, tussen de los lopende wilde schapen door laverend, bleek daar een grote visvijver te liggen en op de parkeerplaats stonden al een paar campers geparkeerd. Hier sloten wij ons bij aan. Een schitterend plekje met een prachtig uitzicht over de dalen. Het is oorspronkelijk een koelwater reservoir van een steen- en ijzer mijn die hier ooit heeft gestaan. We maken nog een fijne wandeling in de ruige natuur. en ondanks de straffe wind hebben we hier toch van een hele goede nachtrust.

Dag 5. 17.6.18
Vandaag gelukkig wat minder kilometers, maar omdat we hier dwars door het prachtige Wales rijden kost het ons toch de gehele dag om in Holyhead te geraken. We genieten volop van de smalle slingerwegen door de overweldigende natuur, de pittoreske dorpjes en de eeuwenoude bomen die we overal zien staan. Vermoeid maar tevreden komen we een uur te vroeg aan bij de haven, tijd dus om even de ogen dicht te knijpen. Ook deze overtocht duurt 2 uur. dat wil zeggen dat we een uur te laat vertrekken om dat er een medisch probleem blijkt te zijn. Dit wordt niet nader uitgelegd, maar halverwege de overtocht komt er toch nog een “rescue” helicopter boven de ferry zweven. Veel krijgen we daar niet van mee want er is geen gelegenheid om aan dek te gaan. We eten onze eerste “fish and chips”, geen succes, de fish is smakeloze koolvis en de chips zijn slap. Debarking gaat snel en nog 17 km te rijden naar de CP die op het eind van een schiereiland ligt noordelijk van Dublin. Heel mooi plekje in de vissershaven van Howth. Op het eind van de pier. Haventjes zijn onze favoriete plek om te overnachten.

Dag 6. 18.6.18
Rustig opgestaan en toen op zoek naar een garage, de uitlaat van de camper van F&B heeft kuren en maakt geluiden als van een gillende keukenmeid. Een garage op het industrieterrein is bereid om het euvel te verhelpen. Na een uurtje noeste arbeid is het de monteur gelukt om de keukenmeid de mond te snoeren. Dan rijden we omstreeks het middaguur naar Drogheda en vandaar richting Slane. We bezoeken “Newgrange” Dat is een prehistorische site van ca. 3000 v.chr. Het is een soort omgekeerd bord met een doorsnede van ca. 80 meter en 11 meter hoog. Ruim 200.000 ton stenen zijn hier heen gesleept door die zogenaamd primitieve boeren. Er is een ingang aan de zuidzijde die toegang geeft tot een 19 m lange gang. Op 21 december schijnt de opkomende zon precies door die gang, waardoor de grafkamer achterin precies 17 minuten wordt verlicht. Een heel modern informatie centrum geeft een zeer mooi beeld van het geheel. Na dit bezoek rijden we door naar een camping aan de rand van het Tollymore natuurpark nabij Newcastle. Het is een fantastisch mooi park, door een oud poortgebouw rijden we over de Koninklijke toegangsweg welke omzoomd is met gigantische dikke en heel bijzondere bomen. Nog nooit hebben we zulke bomen gezien.

Dag 7. 19.6.18
Voor we vertrekken maken we nog een paar foto’s van de bijzondere bomen die de oprijlaan omzomen. De Tallynore forest is een prachtig wandelgebied. Een woeste rivier met hier en daar een oud boogbrug er over heen. Maar ook hier en daar “stepping stones” waarmee je de overkant kunt bereiken. Machtige oude bomen bepalen het heuvelachtige landschap. Helaas kunnen we er vandaag niet veel van genieten, mogelijk de volgende keer dat we hier in Ierland zijn. We rijden langs de prachtige “Causeway Coast” met uitzonderlijk mooie uitzichten op de kustlijn, naar Whitehead. We rijden daarvoor door Belfast, we stoppen er niet omdat we willen gaan wandelen over een voetpad “the Gobbins” Het moet erg spectaculair zijn alleen blijkt het ook een zeer zware tocht van minstens 2.5 uur te zijn met vrij veel zeer steile gedeelten. Wij zien daar dus maar van af en kopen ter compensatie een heerlijk ijsje. Een man waar we de weg aan hebben gevraagd had ons dat geadviseerd en hij had gelijk. De mensen hier zijn heel erg vriendelijk en toegankelijk. We rijden door naar Larne en 10 km verder ontdekken we een plekje aan de zee bij een botenhuis van een roei vereniging, dit is ons overnachtingsplek voor deze nacht.

Dag 8. 20.6.1
We stonden hier vlakbij de ingang van natuurpark bij Crancastle. We beginnen de dag met een mooie wandeling door dit park alvorens we aan de rit gaan naar Glenarm. De bedoeling is om Glenarm Castle te gaan bekijken. Helaas is de eigenaar met z’n familie thuis en daarom is het kasteel niet te bezichtigen vandaag. Wel kunnen we er omheen lopen en wat foto’s maken. Het kasteel is gebouwd in 1825, dat is nog niet zo heel oud natuurlijk, maar toch lijkt het wel of het verdedigd moet worden tegen een vijand met die dikke muur er omheen waar zelfs schietgaten in zitten. We vervolgen de kustweg naar Ballycastle, een klein havenstadje aan de noordkust. We hebben hier uitzicht op een eiland voor de kust, Rathlin Island. Daar achter zien we de kustlijn van Schotland en “the mull of Kintyre”. Het is een heel mooie zonnige en heldere dag vandaag, dus we kunnen het goed zien. We laten onze camper achter in de haven en rijden met F&B mee naar de 4 mijl verder gelegen “Carrick-a-Rede rope bridge. Dat is een touwbrug die naar een rots voor de kust is gespannen, door zalm vissers, minstens 100 geleden De trek van de zalmen liep namelijk vlak langs deze rots. Helaas is deze wandeling voor ons te zwaar. Het is maar 1.5 km maar er zitten een paar hele steile trappen in F&B gaan wel, maar B vertelde ons wel dat ook hij het er heel moeilijk mee had gehad. Terug naar Ballycastle de camper opgepikt en het binnenland in gereden naar “The Dark Hedges” een weggetje omzoomd met heel bijzonder bomen, het is decor geweest in de film “Game of Thrones” Het is een beetje een teleurstelling, wel bijzonder maar de foto’s die we in de folders zien staan zijn natuurlijk door professionals gemaakt en daar kunnen wij niet aan tippen. We overnachten op de P. bij de entree van de weg.

 

Dag 9. 21.6.18
 Opnieuw prachtig mooi weer vandaag. We gaan aan de rit naar de “Giant Causeway” een van de bekendste natuurwonderen van Ierland en dat willen we natuurlijk niet missen. We zitten er niet zo ver vandaan dus met een half uur staan we al bij de ingang. Het blijkt dat er een hypermodern informatie centrum bij is gebouwd. Het hele gebouw is geconstrueerd met als voorbeeld de zeskantige basaltblokken. Het ziet er geweldig uit. We kopen kaartjes en gaan staan wachten op de shuttlebus, F&B gaan aan de wandel, het is niet zo heel ver verwijdert maar er zit wel een pittige helling in, dat lukt mij niet meer. We dachten dat we vroeg waren maar helaas lopen er al wel honderd mensen over de basaltkolommen, een foto maken zonder mensen lukt helaas niet meer. Ondanks dat is het heel indrukwekkend om te zien hoe hier miljoenen jaren geleden is gevormd. Lopen wat rond en maken toch wat foto’s waarna we weer met het busje terug gaan. We blijven de kustweg volgen naar “Dunluce Castle” een eeuwenoude ruïne van een kasteel uit de 14^e eeuw. Dat aan de rand van de 30 meter hoge rotsen is gebouwd. In de 17^e eeuw is er een groot stuk afgebroken en in zee gevallen tijdens een gigantische storm. Heel indrukwekkend. We volgen de weg naar Londonderry, dat gaat heel snel want deze weg is prima. We gaan de stad niet in maar steken de grens over en zijn terug in de EEG, dus betalen we weer met euro’s. Dat vernemen we pas als we bij een kraampje aan de weg wat fruit kopen. Bij Letterkenny zwaaien we af en volgen verder de “Wild atlantic way” Bij Termon slaan we af naar het natuurpark “Glenfeagh” Op de parkeerplaats bij het visitorcentre slaan we onze tenten op en genieten nog wat van de laatste zonnestralen.

Dag 10. 22.6.18
Om negen uur vertrekt het busje naar het 4 km verder gelegen “Glenveagh Castle”  F. gaat er op haar fiets naartoe. Het is een prachtige rit langs het meer. Een zekere John Adair liet dit kasteel of liever gezegd buitenhuis in 1870 bouwen. Hij had zijn vermogen bijeen gegraaid door koop- en verkoop van land. Hij had een zeer negatieve invloed op dit gebied. Hij was verantwoordelijk voor de zogenaamde “Derryveagh” ontruiming. In april 1861 verdreef hij 244 pachters van het landgoed met als resultaat dat er 47 families zonder een dak boven het hoofd kwamen te zitten. Het is een mooi buitenhuis, onder begeleiding van een goede gids bekijken we het en daarna de prachtig aangelegde tuinen. We rijden terug naar de kust naar “Horn Head” Dat is een hele hoge kaap waar we via een smalle steile weg naar toe rijden. Terug in Dunfanagh doen we aankopen waarna F&B naar een camping gaan 5 km verderop en wij sluiten ons aan bij een paar campers aan de haven. Daar horen we dat er dit weekend een festival wordt gehouden hier in het dorp. Tientallen bands gaan hier muziek maken in de diverse pubs. Al gauw komen er steeds meer campers bij het kleine haventje aan. We zijn dus juist op tijd. Al lijkt het wel of we terecht zijn gekomen in een grote familie, heel gezellige contacten hebben we met diverse mensen. Omdat we liefhebbers zijn van Country- en Bluegrass muziek vallen we dus met de neus in de boter. We installeren ons in de Oyster bar waar we tot twaalf uur genieten van de muziek van 4 bands, het was echt een geweldige avond.

Dag 11. 23.6.18
F&B opgepikt bij hun camping en aan de rit over de “Wild Atlantic Way” een schitterde route met prachtige uitzichten over de ruige kust waar de branding op de rotsen slaat of uitvloeit over de mooie strandjes. Soms krijgen we te maken met wel heel smalle wegen en als je dan een grote vrachtwagen als tegenligger krijgt zul je toch af en toe een stukje achteruit rijden om die te laten passeren. Maar gelukkig is het allemaal goed gegaan. Op de landtong Meenaneary rijden we door tot op het uiterste westelijke puntje, waar we in het piepkleine haventje Malainn Bhig bij een huisje aan de rand van een hoge “cliff” blijven staan voor de nacht. Een geweldig mooi plekje met een magnifiek uitzicht. We maken er nog een mooie wandeling. Later op de avond komen meerdere camperaars op het idee om hier de nacht door te brengen en op het moment staan er al zeven en een paar tentjes van bergklimmers die hier de hoge rotsen gaan beklimmen. Ik maak nog een praatje met een oude Lobster visser, hij verteld mij dat dit een favoriete duikstek is, er zijn weekenden dat er wel 150 duikers het water ingaan. Het was weer een hele mooie zonnige dag.

Dag 12. 24.6.18
We hebben moeite om hier weg te gaan, het is zo’n prachtige stek je zou hier wel een week willen staan maar de horizon wenkt. We rijden door het onherbergzame binnenland van dit schiereiland, tanken in Killybegs, een klein havenstadje waar we veel vis trawlers in de haven zien liggen, maken een onbedoelde omweg omdat we de verkeersborden verkeerd interpreteren en rijden richting Sligo. Ten minste dat is de bedoeling. Als we het stadje Donegal doorgereden zijn denk ik in de richting Ballyshannon te rijden maar na 30 km blijkt dat ik de hele tijd richting Ballybofey te hebben gereden, fout dus. Het lastige is dat er hier veel plaatsjes met Bally beginnen en bovendien staat niet alleen de Engelse naam op de verkeersborden maar ook in het Gaelic. Maar uiteindelijk komen we toch aan in Enniskillen, dat is een stadje aan het Lough Erne. We stranden op P. in een park bij de jachthaven waar we gaan overnachten. Aan het eind van deze prachtige zonnige dag gaan we nog even een Guinness pakken in een pub in het centrum.

Dag 13. 25.6.18
Half negen aan de rit naar Sligo, 7 km daarvoor gaan we kijken bij de kleine “Glencar” waterval. We hebben al heel veel watervallen in ons leven gezien maar deze hoort toch echt bij de top 5. Een prachtige waterval in een schitterende omgeving. Vandaar naar Ballysadare en daar vervolgen we de “Wild Atlantic Way” naar Kiliala, waar we aan het eind van de haven ons broodjes opeten en in een visverwerkingsfabriek een grote zee forel kopen, schoongemaakt en wel, eten we morgen lekker op. Dan door naar Ballycastle, waar we een smal weggetje inrijden naar “Downpatrick Head” Dat is een vrijstaande rots vlak voor de kust, heel bijzonder. Ook zijn er een paar “Blowholes” gaten in de grond die middels grotten verbonden zijn met de zee. Bij een van die Blowholes zitten drie vriendelijke dames te picknicken, ze nodigen ons uit om een glas wijn van hun te drinken en een sandwich erbij. We komen tot een heel gezellig gesprek. Verrassend dit soort ontmoetingen, die blijven je altijd bij. We blijven hier vannacht op deze plaats overnachten.

Dag 14. 26.6.18
We volgen weer de Atlantic Way die de gehele kustlijn volgt en ook verwijst naar diverse bezienswaardigheden. We rijden door het leuke kleine stadje Belmullet en zakken af over het lange smalle schiereiland naar het eind waar een kleine haven is “Blacksod” . vandaar terug door de woeste natuur van Ballycroy natuurpark. We zien de kale top van de 722 m hoge berg “Sleave Car”. Bij Mulrany slaan we rechtsaf naar het eiland Achill. eigenlijk is het geen eiland want we rijden er in Achill Sound over een brug op. Slaan daarna snel links af naar de zuidkust. Daar worden we bij Cloughmore verrast door de prachtig, grillige kustlijn en de rotsformaties voor de kust. We vinden een krappe plaats om onze camper te parkeren en besluiten hier de nacht door te brengen terwijl F&B doorrijden naar Achill Sound waar een kleine camping is. De hele avond genieten we van het prachtige landschap en de ondergaande zon, want opnieuw is het een prachtige dag geworden met 30 graden. Er komt nog een jong Duits koppel naast ons staan die in hun stationcar overnachten.

Dag 15. 27.6.18
Door de warmte worden we al om zeven uur gewekt kunnen nog fijn een uurtje lezen en genieten van het heerlijke uitzicht over de kust en de oceaan. Half tien hebben we afgesproken bij de brug met F&B. een kwartiertje te laat arriveren we daar doordat we diverse foto stops maken onderweg. Achter elke bocht zien we weer vergezichten die vastgelegd moet worden. Samen rijden we via Newport naar Westport, wat een heel gezellig stadje blijkt te zijn. Wat opvalt is dat praktisch elke winkel en pub nog z’n oude gevel in stand heeft gehouden van minstens honderd jaar geleden. De meeste gevels zijn in vrolijke kleuren geverfd. De atlantic way gaat het eerste stuk vlak langs de kust van Clew bay. Leuke route, echt een aanrader. Bij louisburgh gaan we een beetje de mist in doordat de bewegwijzering alleen in het Celtic is maar uiteindelijk lukt het ons toch om de weg naar Clifden te vinden en tien km verder een plaatsje bij een strandje te veroveren, het is wel vlak langs de drukke weg maar na negen uur werd dat een stuk rustiger. Het was een hele warme dag vandaag.

Dag 16. 28.6.18
We volgen opnieuw de wild Atlantic way die hier met een paar gigantische bochten om 2 baaien heen leid. Er zijn weinig momenten dat we de atlantic niet zien. Wel is de weg weer heel smal en moeten we regelmatig afremmen of helemaal stoppen om een tegenligger te laten passeren. Soms moeten we zelfs de spiegel in klappen. Bij Carraro slaan we nog een zijweg in en komen na een km over een smal boerenweggetje op een P bij de beach uit. Hier gebruiken we de lunch en zwerft Gepke nog over een oude begraafplaats (haar hobby). We mogen hier echter niet overnachten en rijden na 1,5 uur weer door. In het havenplaatsje an-sean-ceib staan al een paar campers op de pier van de haven, wij gaan er bij staan en hebben al gauw goed contact met de buurvrouw die hier een paar dagen staat met haar twee dochters. We lopen nog even het dorp in om een ijsje te eten maar zijn al snel weer terug want het is bloedheet, 32 gr. De rest van de middag luieren en lezen we in onze makkelijke stoelen.

Dag 17. 29.6.18
We komen nu in de nabijheid van Galway, wat een grote stad is, het verkeer wordt steeds drukker. Er blijkt dit weekend een festival en rafting races te zijn. Het is zo vroeg op de ochtend dan ook al erg druk. Het lijkt ons een gezellige stad maar we blijven er toch niet. De rit door het centrum van de stad gaat toch nog redelijk snel. Daarna nog een twintig km snelweg en we draaien weer de N59 in, de Atlantic route. Al snel bereiken we het natuurpark de Burren. Het is een kaal, dor en stenig berglandschap. Bij Ballyvaughan gaan we het binnenland in naar de Aillwee Cave. Het is een diepe grot in de berg die pas in 1940 is ontdekt door een plaatselijke boer. We gaan er in met een vrouwelijke gids die naar onze zin veel te snel sprak waardoor we de helft van de informatie misten. Maar toch was het een heel bijzondere wandeling door de donkere grot waar ooit ook nog botten van een holenbeer zijn gevonden. Een kleine waterval diep in de grot maakte deze wandeling tot iets heel bijzonders. Om een plekje voor de nacht te vinden keerden we terug naar de N56 om de kustweg verder te volgen. Dat was geen prettig stuk omdat de weg heel smal was en we wel 10 grote touringcars tegen kwamen, dat was weer passen en meten. Maar uiteindelijk zagen we voorbij Fanore op een stuk stenig vlak een paar tentjes en campers staan. Voordat we op een plekje stonden werden we behoorlijk door elkaar geschud, maar dan staan we dan ook op een magnifiek plaatsje. Aan het eind van de middag kwamen er nog een aantal mensen met tentjes bij. Wel gezellig natuurlijk, onze buurman woont ergens in Kerrie en komt hier vaak voor een weekend om te vissen vanaf de rotsen. Deze dagen heeft hij nog geen visje gevangen.

Dag 18. 30.6.18
Lekker vroeg op pad, dus weer even door elkaar geschud op het keienpaadje naar de weg en dan op naar “The Cliffs of Moher” . Er staan nog niet veel auto’s op de parkeerplaats, we betalen € 8,= pp en lopen naar het visitorcentre. Een heel modern gebouw, opgetrokken in natuursteen maar wel geheel onder de grond, wat natuurlijk prachtig is voor omgeving. Waar ze natuurlijk niet aan ontkomen is de wandel paden naar de Cliffs. Dat is wel heel erg ontsierend voor het uitzicht. We maken er uiteraard wel gebruik van om de cliffs te bekijken. We genieten van de indrukwekkende rots formaties van de Cliffs of Mohar. Bij Spanish Point maken we een stop aan de rand van een enorm strand, waar het enorm druk is. We eten ons broodje en rijden dan door naar het schiereiland Loop Head. We laten F&B achter op een camping nabij Doonaha en zelf gaan we bij Carrigaholt op de pier van de haven staan, waar al 2 campers staan. Als we het dorp in wandelen ontdekken we een pub waar vanavond om 10.00 uur live muziek is. We besluiten om daar heen te gaan. Bij de afhaal pizzeria halen we een grote pizza en peuzelen die op voor de camper in het zonnetje, want ook vandaag liet die ons niet in de steek. Niet om 10 maar om half elf begon de gitarist met z’n optreden. Heel gezellig zo in de pub tussen al die locals, todat onze oogleden om twaalf uur zwaarder werden en we naar de camper terug wandelden.

Dag 19. 1.6.18
F&B kwamen ons bij de haven oppikken. De vooruit nog van wat vliegen ontdaan en toen aan de rit naar de noordkant van “Loop Head Peninsula” Dit is een indrukwekkend ruige kust met hoge cliffen en vrijstaande pinacles, eigenlijk vinden we het hier nog mooier dan de Cliffs of Mohar. We blijven maar foto’s knippen. Op een parkeerplaatsje bij de Cliffs of Kilkee ontmoeten we het Nederlandse koppel die ook bij ons stonden op de camperplaats in Howt bij Dublin. Zij reden met de klok mee en wij andersom dus was het logisch dat we ze hier ergens zouden zien, maar toch blijft het heel toevallig als je ze daadwerkelijk tegen het lijf loopt. Om een lange, landschappelijk minder aantrekkelijke, omweg langs Limerick te vermijden, steken we bij Killimer met de ferry de “Mouth of the Shannon” over naar Tarbert. Een tochtje van twintig minuten voor de prijs van € 21,=  Bij Ballylongford bekijken we na de lunch de ruïne van Carrigafoyle Castle, gebouwd in de 16th eeuw. Ik klauter de ruim honderd treden op naar het bovenste platvorm en heb daar een pracht uitzicht over het getijden landschap. Daarna rijden we in snel tempo door naar Tralee waar ik LPG wil gaan tanken. Ik had een adres gedownload in de tom-tom maar vermoedelijk is die informatie verouderd want we worden kriskras door de binnenstad gestuurd, worden voetgangers area’s en van de verkeerde zijde eenrichtingsstraten in gestuurd maar een tankstation vinden we niet. Een tweede station even buiten de stad heeft geen LPG, dus rijden we maar door we zitten nog niet helemaal zonder. Het schiereiland Fahamor lijkt een beetje op Schiermonnikoog en het is er heel erg druk doordat er veel campings en watersport activiteiten zijn. Maar we vinden er toch een klein plekje aan de kant van de weg waar we besluiten om de nacht door te brengen

Dag 20. 2.7.18
We zitten hier op een schiereiland, we rijden nog wel even door maar veel is er niet te zien. We rijden in westelijke richting zonder goed op de kaart te hebben gelet. Dat blijkt als we de R560 in rijden, deze weg gaat rechtstreeks naar Dingle. Na zo’n 20 km gaan we steeds steiler ophoog en de weg wordt smaller. Als we een bord passeren met een waarschuwing dat we hier nog kunnen keren worden we alert. Dan blijkt dat de weg voor ons niet geschikt is. Maximaal 1.80 m breed mag je zijn en we zijn 2.24 m terug dus. Maar het is wel heel erg jammer want het is een prachtig berglandschap hier. Het betekend wel een omweg van 20 km, hadden we maar beter op moeten letten. Als we door Dingle heen rijden zien we daar in het centrum een grote P. bij de haven waar al een paar campers staan. We besluiten hier vanavond te gaan overnachten. Maar eerst gaan we het Dingle schiereiland ronden. Bij Slea Head bekijken we nog een “round fort” een van gestapelde stenen in de vorm van een bijenkorf met een twee meter brede muur er omheen. In die oude tijden was dit natuurlijk goed te verdedigen. De daken zitten er niet meer op maar je kunt je nog heel goed voorstellen hoe het er uitgezien heeft. Bij Dunquin hebben een goed uitzicht op de “the great Blasket isles”. Sinds 1953 wonen daar geen mensen meer, het was altijd een hard bestaan daar. Aan de kust staat een hyper modern informatie centrum met veel informatie over de eilanden en de leef omstandigheden van de bewoners. Het is heel informatief. We genieten nog van de prachtige kustweg die hier in de rotswand is uitgehakt. Terug in Dingle maken we nog een wandeling door het aardige stadje met veel pubs en gezellige restaurantjes. Het is de laatste avond dat we samen zijn met F&B en we gaan daarom samen eten in de “Marina Inn”. Het werd nog een heel gezellige avond.

Dag 21. 3.7.18
Al vroeg werden we wakker van de warmte. Ook F&B waren vroeg want ze willen aan de rit. We nemen afscheid van elkaar, deze twee en halve week samen door Ierland trekken is ons ontzettend goed bevallen van beide zijden. Nog 2 dagen en ze stappen op de ferry in Dublin en dan nog een paar dagen door Wales en Cornwall. Wij gaan op zoek naar een tankstation waar we LPG kunnen tanken, 1 fles is namelijk nagenoeg leeg. Uiteindelijk rijden we terug naar Tralee. De coördinaten kloppen niet, maar na een paar maal vragen komen we dan toch terecht bij Nolan’s garage waar we heel vriendelijk werden geholpen. Dan rijden we door naar de ring of Kerry, Glenbeigh, Derby’s bridge, Cahirsiveen en toen naar Portmagee waar we de brug over steken naar Valentia island.. Direct over de brug is een mooi informatie centrum over “The Skelligs” een eilandje 15 km uit de kust waar monniken hebben gewoond. In 1982 zijn we daar al eens heen gevaren in een open bootje. Dat was een hele belevenis, nog steeds varen ze er heen met toeristen, maar wel in veel comfortabeler bootjes. We rijden naar het zuidelijkste puntje, naar Bray Head en overnachten daar op de parkeerplaats.

 

Dag 22. 4.7.18
In 1974 ben ik met sportduiken begonnen bij “duikteam de otter” in Groningen. In 1982 kwam een Ierse duiker, Des Lavelle, naar Groningen en hield een lezing over het duiken in Ierland en bij Valentia island in het bijzonder. Hij dreef toen een duikcentrum in Knightstown een stadje op het eiland. Het was een enthousiast verhaal en ik besloot toen om bij hem te gaan duiken. Mede omdat hij en z’n vrouw na de lezing bij ons thuis kwamen overnachten en we toen bij een pilsje nog hebben zitten napraten. ’83 of ’84 was het zover en bezochten we Ierland voor 2 weken vakantie. Natuurlijk had ik mijn duikspullen meegenomen en een duik bij Des geboekt. We gingen met zijn boot de oceaan op. Het was een prachtige duik, mijn buddy was een redelijk bekende Belgische duiker, Jos Oudenaerde. We doken op een diepte van ongeveer 25 m diepte. Grote delen van de bodem waren bedekt met kelp, stelen van ca. 2 meter met bovenaan grote bladen het leek wel of we door een palmenbos doken. Een grote verscheidenheid aan vissen maar ook lobsters. Ik had Des toestemming gevraagd of ik er een mee naar boven mocht nemen. Dat was prima maar ik moest hem wel aan boord smokkelen want de vissers die in de buurt lagen mochten het niet zien. Ik kwam dan ook met een enorme lobster boven. Probleem was dat we niet een grote pan bij ons hadden om hem te koken, die hebben we toen maar van Des geleend. Met ons vieren hadden we een behoorlijke maaltijd aan die ene lobster. Terug naar het heden, in Knightstown kwam dit allemaal weer bij mij boven en we gingen in de tourist office informeren of hij nog in leven was en dat was hij. De enthousiaste medewerksters zochten zijn telefoonnummer voor mij op en heb ik hem opgebeld. Hij was direct bereid om een praatje te komen maken, we spraken af bij de grote klokkentoren in de haven en hadden daar een half uurtje zitten praten over die goede oude tijd. 84 jaar was hij inmiddels en in de tachtiger jaren al gestopt met z’n duikbedrijf. Nu vaart hij af en toe nog met toeristen naar de Skellig Michael. We hebben nog wat rond gekeken op Valentia island, onder andere bij “The Grotto” een leisteen groeve waar ik destijds nog een antiek stuk gereedschap heb gevonden. Over een schitterende route zijn we via waterville naar Sneem gereden waar in het centrum op een prachtig plekje aan de rivier op een CP terecht kwamen. Een heel mooi uitzicht hadden we hier op de oude brug over de rotsachtige waterval. Veel springende forellen zagen we in de rivier naast onze camper.

Dag 23. 5.7.18
We ronden de ring of Kerry af en vervolgens Beara peninsula met z’n geweldige kustlijn, het lijkt wel de riviera maar dan niet zo druk. nog een lang stuk naar Mizen Head. Het was een lange dag met veel kilometers. Het uitzicht hier op Mizen Head is heel mooi over de wijde oceaan, het is het meest zuidwestelijke puntje van Ierland. Bantry en Durren zijn kleine maar heel kleurrijke dorpjes. De mensen bieden tegen elkaar op in het zo kleurrijk mogelijk schilderen van hun huizen en winkeltjes en ook nog met veel bloembakken, Het ziet er heel vrolijk uit.

Dag 24. 6.7.18
De zuidkust is mooi, heel mooi zelfs, maar niet zo imponerend als de westkust. We genieten als we door de kleurige dorpjes rijden zoals Skibbereen, Klonakilti en Timoleque. Begin van de middag zien we bij Courtmacsherry bij een enorm strand een aantal campers staan. Het lijkt een heel mooi plekje en we blijven daar lekker de gehele dag lekker luieren, lezen en wandelen. En overnachten natuurlijk. Er komt nog een Nederlands koppel naast ons staan waar we het goed mee kunnen vinden.

Dag 25. 7.7.18
We ronden de Head of Kinsale en bekijken het informatie centre waar we alles lezen over de Lusitania, het grote passagiersschip dat hier op 7 mei 1915 door een Duitse U-boot werd getorpedeerd. Kinsale is een leuk maar heel toeristisch havenstadje, we stoppen er niet en rijden door naar Cork waar we in een grote bocht omheen rijden naar Cobh. Zo gauw we van de snelweg af waren was de weg erheen fantastisch. We eten ons broodje bij de ferry naar Cobh. Cobh is trouwens de haven waar vandaan de Titanic vertrok voor z’n laatste rampzalige reis. Uiteindelijk belanden we op een CP in het stadje Dungarvan. We staan hier aan de rand van de baai met uitzicht op het oude stadje.

Dag 26. 8.7.18
We beginnen de dag met een flinke wandeling waarbij we bij een oude kerk het kerkhof bekijken vervolgens programmeren naar Waterford en dan moeten we met een pontje over de zeearm bij Passage East naar Arthurstown waar we een tijdje in de haven blijven hangen om te eten. Daarna een kort ritje van een half uur naar Hook Head, dat op het eind van een lange landtong ligt. Bij een enorme vuurtoren is het een vreselijke drukte honderden auto’s en campers staan hier. Maar ja wat wil je het is zondag, het is prachtig weer en iedereen wil genieten. Toch vinden we een plekje want we gaan niet verder vandaag. Deze vuurtoren is een van de oudste werkende van de wereld.

Dag 27. 9.7.18 Alleen een aantal campers zijn vannacht achtergebleven hier op Hook Head. Heel rustig dus en daarom veel mooier, Gisteravond een prachtige zonsondergang gezien en later, toen het donker was, de lichtjes aan de overkant van de zeearm. We draaiden al vroeg de weg op richting Rosslare, de havenplaats waar we in ’83 aankwamen. Op naar het noorden volgens de kaart is hier een strand van tientallen kilometers lang. Daar vinden we vast wel een plekje voor de nacht. Niets is minder waar. Bij Blackwater geprobeerd bij de kust te komen, dat lukte wel maar er was alleen een vakantiepark waardoor we niet bij het water konden komen. Doorrijden dus maar, uiteindelijk kwamen we in Courtown bij de haven aan, beredruk en geen plaatsje waar we de camper kwijt konden. Dus een CP geprogrammeerd in Arklow, Een schitterende CP voor € 10,= met zeer vriendelijke beheerders. Hier blijven we dus maar.

Dag 28. 10.7.18
Vandaag maken we een rondje Wiklow Mountains. Inkopen gedaan bij de Lidl en toen direct de bergen in. Woodenbridge, Avoca, Rathdrum en Glendalough, een prachtige, bochtige en landschappelijk sublieme weg kronkelt zich omhoog. We zien de kale top van de Wiklow Gap al in de verte verschijnen. Rondom die top zien we overal de puinhopen van de kleine loodmijnen die hier in het verleden zijn geëxploiteerd. Veel is er niet te zien aan de ruines van de mijn. Aan de andere zijde dalen we af naar een paar grote meren, de Blessington Lakes. Bij Blessington komen we op een drukke verkeersweg naar Dublin uit, die we bij Manor Kilbride weer verlaten om weer terug omhoog te rijden, nu naar Sally Gap. Een smalle weg waardoor we regelmatig met wat passen en meten andere wagens laten passeren. Het is een kaal en desolaat landschap maar toch doet het wel wat. Af en toe moeten we loslopende schapen voorrang verlenen. Over de top komen we langs Lough Tay, een bergmeer dat heel lieflijk tussen de toppen ligt. Echt een plaatje, de Wiklow Mountains mag je werkelijk niet missen als je door Ierland rijdt. Wiklow town is heel aantrekkelijk maar een goede plek om te overnachten vinden we er niet dus nemen we de smalle kustweg waar lange stranden zijn in de hoop dat we daar iets vinden. Helaas zijn die stranden in het geheel niet toegankelijk gemaakt en waar ze toegankelijk zijn is het in bezit genomen door de commercie. Je zult daar op de camping moeten gaan staan anders kom je niet bij de zee.. We besluiten daarom om maar weer naar de CP in Arklow te gaan, die was ons immers prima bevallen.

Dag 29. 11.7.18
Het is niet zo ver meer naar Rosslare waar we morgen op de ferry gaan naar Pembroke.
90 km is natuurlijk prima te doen in 1 dag. Onderweg stoppen we dan ook in Ennescorthy en maken hier een leuke wandeling door het oude centrum met daar midden in een oud kasteel uit de 11^e eeuw. In Rosslare is een camperplaats aan de kust maar dat blijkt een gewone parkeerplaats te zijn vlak aan de drukke weg en er kunnen alleen maar personenauto’s staan. We rijden dus door naar Rosslare Harbour, waar we op de parkeerplaats gaan staan bij de ferry haven. Ook hier staan we direct aan zee, en dat voor € 5,= voor 24 uur. Later sluiten zich nog een paar campers bij ons aan.

Dag 30. 12.7.18
De ferry vertrekt om 8.45 uur dus op tijd opstaan. Het gaat allemaal gesmeerd en na een half uur rijden we aan boord waarna het grote vervelen een aanvang neemt. Ruim 4,5 uur is het varen naar  Pembroke. we vinden een plekje in de stad voor de lunch en onze “Power Nap”  waarna we over de tolbrug de Milford haven oversteken en richting Milford rijden en dan via smalle weggetjes naar St. Ann’s head. dat ligt helemaal aan het eind van een landtong. Het is een doodlopende weg met aan het eind een parkeerplaats waar we de camper achterlaten en de laatste 1,5 km gaan lopen naar de vuurtoren. Het is een ongezellige wandeling over de holle weg en bij de vuurtoren is ook nog eens niet veel te beleven. Dus maar weer terug. Bij het begin van de landtong hadden we op de heenweg bij het dorpje Dale een parkeerplaats aan de baai gezien, hier hebben we de tent opgeslagen en de rest van de middag geluierd. Aan de overzijde van de weg ontdekken we de overblijfselen van een antiek kalkoven.

Dag 31. 13.7.18
Terug naar het dorpje Marloes en dan verder langs de kust naar de volgende landtong waar aan het eind het kleine stadje St. David ligt. Proberen hier bij de kust te komen maar we lopen vast op een doodlopende privé weg. Dan maar verder langs de kust naar Gadrigan en vervolgens naar New Quay waar bij het centrum een grote parkeerplaats is waar we kunnen overnachten. Het is erg warm maar toch gaan we aan de wandel naar de haven. Dat valt wat tegen want het is ongeveer een kilometer en dat steil naar beneden. De terug weg bezorgt ons hartkloppingen maar we redden het. Het dorp is niet erg groot maar heeft wel 5 ijssalons en die kunnen onze klandizie wel gebruiken dus strijken we over ons hart en kopen een hoorntje. Na nog wat rondhangen in de haven vangen we aan met de (zware) terugtocht.

Dag 32. 14.7.18
Deze CP staat nog niet op campercontact, daar zal ik verandering in brengen want zo heel veel CP’s staan er nog niet op de site in deze omgeving. Bij Aberaeron gaan we het binnenland in naar Llandovery waar we in de tourist Office een stapel folders verzamelen. Op een klein heuveltje staat een kleine ruïne van een kasteel met ernaast een sculptuur van een ridder. De weg hier door het binnenland is heel schilderachtig met veel bossen en dan weer kale heuvels met oude boogbruggetjes over kleine riviertjes. We genieten echt van dit landschap. In Brecon bekijk ik de CP app en zie dat er 30 km verder een CP is. Zonder het verder te bekijken rijden we erheen. Wat schetst onze verbazing? Het is de zelfde CP waar we de eerste dag in Engeland ook hebben gestaan, Bij Blainavon boven op de berg bij een klein meertje. Er staan al een aantal dagjesmensen die genieten van het mooie weer en van het zwemmen in het meer. De Schapen schijnen ons te herkennen en komen gelijk op ons af en zijn niet schuw, ze laten zich zelfs aaien. Tot onze verrassing blijft het daar niet bij want op een gegeven moment zijn we omringd door wel tien paarden en twee veulens. Ze grazen van het korte gras en blijven een uurtje bij ons in de buurt. Een is er zo brutaal dat hij aan Gep haar stoel knabbelt om te proeven of het eetbaar is een andere komt op de geur van mijn koffie af, ik ben net op tijd om te verhinderen dat hij mijn kopje leeg slobbert. Inmiddels zijn er nog wat meer campers bij gekomen dus het wordt nog een gezellige boel vannacht. Een daarvan is een pool en een andere praat volgens ons Spaans of Italiaans maar z’n kenteken is wel Engels.

Dag 33. 15.7.18
Een lange dag vandaag want we willen voorbij Bristol komen. Maar eerst de Black Mountains uit naar Pontypool en dan verder over prima wegen naar Newport en dan de snelweg richting Bristol, we komen daarbij over de zuidelijke brug over de “Mouth of the Severn” dit is geen tolbrug. Op de heenweg reden we over de noordelijke brug en dat was wel een tolbrug. Voorbij Bristol begint het ons te vervelen en gaan bij Clevedon over op lokale wegen, het is veel leuker om door al die dorpjes te rijden. Bij Watched en Minehead kijken we of we aan de kust een plekje kunnen vinden maar dat lukt niet, prachtige beache’s maar je mag nergens overnachten in de camper. We gaan daarom het binnenland in en rijden dwars door het natuurpark “Exmoor Forest” een prachtige rit en uiteindelijk vinden we een CP aan de rand van het park in Blackmoor. Een goede plek, erg rustig en zelfs toiletten met warm water nog wel.

Dag 34. 16.7.18
Tegen half negen werd het opeens erg druk op de CP. allemaal ouders die kinderen af kwamen zetten voor de schoolbus, vermoedelijk was er een reisje voor hen georganiseerd. Geprogrammeerd op Barnstable een redelijk groot stadje. Het is gelegen aan het eind van de lange monding van de River Taw. Een lange brug die in de 13^e eeuw is gebouwd ligt hier over de brede rivier. Een parkeerplek is altijd moeilijk te vinden voor een camper, maar als we een klein bedrijvenpark op rijden mogen we achter een werkplaats voor kunststof ramen en deuren ons huisje plaatsen. Hier vandaan is het maar 5 minuten lopen naar het stadcentrum. We gaan eerst kijken bij de Pannier Market. Dat is een overdekte markthal uit 1855. Volgens de folders moet het een leuke markt zijn, maar in werkelijkheid valt dat ontzettend tegen. Het is echt niet de moeite waard om er een bezoek aan te brengen. Alleen maar prullaria is er te koop. Om over onze teleurstelling heen te komen stappen we bij de “Cornisch Bakery naar binnen en drinken daar een kop koffie met een Scone met clotted cream en marmelade. Als we een mooie lange wandeling maken langs de brug en de rivier terug naar de camper betrekt en lucht en vlak voor de bui zitten we in de camper. We rijden de stad uit richting Clovelly en een half uur na het begin van deze eerste bui in 4 weken klaart het op. Het is droog als we op de parkeerplaats bij het info centre aankomen. We eten ons broodje doen een dutje en gaan aan de wandel over het steile pad naar beneden dat is bestraat met Coblestones. Het loopt erg lastig over die ronde steentjes, minstens 20% helling naar beneden en alleen voor voetgangers bestemd. Maar het is de moeite waard om langs die wit gekalkte huisjes met die minuscule voortuintjes te lopen. Aan ieder huisje hangen kleurige bloembakken, wat een sfeervolle aanblik is. Als we beneden bij de haven aan komen is het daar al druk. Het is eb en alle bootjes liggen op het droge. We spreken met een jong cornisch gezin dat aan een hele leuke actie mee doet. Ter nagedachtenis aan een meisje dat kort geleden op zevenjarige leeftijd aan kanker is overleden hebben schoolkinderen cobblestone’s beschildert met leuke figuurtjes. Deze liggen in de tuin van de ouders. Veel bekenden, familie en anderen nemen zo’n steentje mee als ze op reis gaan en maken een foto van dat steentje met op de achtergrond de plaats waar ze op dat moment zijn. Vervolgens mailen ze die foto naar de ouders om aan te geven dat ze meeleven met het verdriet van de ouders. Gelukkig is er een transfer dienst met een landrover ingesteld, terug naar de parkeerplaats, voor ₤ 2.50 laten we ons terugrijden, die kilometer met een helling van 20% hadden we niet gered. In het busje hebben we nog een leuk gesprek met een dame die hier al 18 jaar woont, maar ook 15 jaar in Amsterdam heeft gewoond. Ze spreekt prima Nederlands en ze is violiste en speelt in een ballet orkest. We rijden door naar Tintagel waar in het drukke toeristische dorpje 3 CP’s zijn. Jaren geleden hebben we hier ook al eens gestaan en ook toen hebben we de ruïnes van het kasteel van King Arthur bekeken. En natuurlijk ook het middeleeuwse postoffice kunnen we ons herinneren van de vorige keer dat we hier waren.

Dag 35. 17.7.18
Zachtjes tikt de regen op ons camperdak, het ritme van de druppels maakt ons wakker. Het is geen plensbui en eigenlijk mogen we het geen regen noemen. Als we de gordijnen openen is het over en de gehele dag is het wel bewolkt geweest maar regen kwam er niet uit. Blijmoedig zijn we aan de rit gegaan, wat maakt het ons uit, na 6 weken zonneschijn. Via het Bodmin Moor rijden we naar Polperro, een vriendelijk haven stadje waar we ca. 40 jaar geleden met de kinderen ook al eens zijn geweest. Het is in die tijd wel behoorlijk toeristisch geworden. Bij het begin is een gigantische parkeerplaats gemaakt waar we voor de camper ₤ 9,= moeten betalen voor drie uren, het lijkt Amsterdam wel. Polperro lijkt een beetje op Clovelly, alleen niet zo steil maar wel veel groter. Alle oude huisjes aan de hoofdstraat zijn nu tot restaurantjes, winkeltjes en pub’s omgebouwd. Maar ze hebben geprobeerd het toch wel gezellig te houden met bloemen enz. In de zijstraatjes zijn de eeuwenoude huisjes meestal voor verhuur aan vakantiegangers omgebouwd. We herkennen nog het winkeltje “The Cornisch Maid” waar we destijds heerlijke Fudge hebben gekocht. We zwerven wat rond en knippen verwoed een aantal foto’s. Het haventje is nog erg authentiek met al die bootjes waar meeuwen de boel er onder schijten. Om in de sfeer te blijven eten we in een restaurantje “Fish and Chips” bovendien hoeft Gep dan vanavond niet te koken. Op de app  zie ik dat er in Plymouth een mooie CP is aan de baai, daar blijven we de rest van de dag.

Dag 36. 18.7.18
Voorbij Plymouth is aan de zuidkant een kilometers lang strand, we hopen daar een mooi plekje te vinden maar dat valt tegen. Ten eerste zijn de wegen erheen verschrikkelijk smal en rijden we regelmatig met de spiegels aan beide zijden door de struiken, dat is niet bevorderlijk voor de lak. Maar als we uiteindelijk toch bij dat strand aan komen blijkt dat we daar niet mogen overnachten. We rijden daarom terug naar de hoofdweg en dan naar Kingsbridge waar we een leuke wandeling maken door het stadje en vervolgens naar Liverton gaan daar is bij een restaurantje een parkeerplaats waar we gaan overnachten.

Dag 37. 19.7.18
Hier in Liverton zitten we aan de zuidgrens van het Dartmoor Forest natuurpark. We besluiten om daar een omweg doorheen te maken. Dat was een goede gok want het is een prachtig landschap waar we echt van genieten. Bij Chudleigh gaan we naar het noorden en slingeren dan naar Easton , hier slaan we af naar een historisch stadje Chagford. We parkeren hier de car en lopen door het leuke dorpje, schieten een tearoom in voor een bakje, bekijken nog een oud kerkhof waarna ik programmeer op een CP in Exmouth. In eerste instantie lijkt hij niet te bestaan maar dan ontdekken we dat hij verplaatst is een kilometer terug. We staan hier aan de rand van een estuarie en kijken uit over de monding van de rivier. Een heel mooi plekje maar wel heel erg druk met recreanten. We bemachtigen het laatste plekje en slaan aan het luieren. Met ca. 10 campers staan we hier, verder allemaal mensen die met hun luxe auto komen om te genieten van de zon en hun hond uit te laten. We denken dat elke Engelsman ten minste een of twee honden heeft. Tegen de avond komt er nog een groepje jongelui die gaan Kite surfen. Geweldig mooi gezicht hoe ze met een enorme snelheid over het water vliegen.

Dag 38. 20.7.18
We blijven lekker plakken tot na de koffie, haast hebben we immers helemaal niet meer. De jongelui met hun kite’s zijn ook weer gearriveerd en profiteren van het wassende water. We volgen de kust maar weer, lekker afwisselend als je af en toe uitzicht hebt over de oceaan. In veel van de dorpjes hier staan veel heel oude riet gedekte huisjes met natuurstenen muren en allemaal met een soort klompenhok er voor. In het centrum staan ze vaak vlak bij elkaar en kan er maar een auto tussen door. Bij Bridport  rijden we de drie kilometer naar de kust, naar West Bay, een klein vissersdorpje. De parkeerplaats staat op de app van campercontact als dat je er mag overnachten. We staan er met wel tien campers. Brengen de middag door met het verkennen van het haven stadje en eten uiteraard weer een ijsje. Tegen acht uur ontdek ik een briefje op de voorruit met de waarschuwing dat hier niet mag worden overnacht en dat er een bekeuring worden uitgedeeld van ₤ 70,- Het staat ook inderdaad vermeld op het informatiebord bij de betaal automaat, daar hebben we geen zin in en we vertrekken naar een P. aan de doorgaande weg 3 kilometer terug. Hier brengen we de nacht door. We hebben nog een leuk gesprek met een Nederlands camperstelletje uit Dongen.

Dag 39. 21.7.18
Ik heb op Portland geprogrammeerd waar op het schiereiland een CP zou zijn volgens campercontact. Maar ook hier blijkt het verboden te overnachten net als gisteren. Dus maar verder richting Swanage in de hoop onderweg wat tegen te komen. Maar eerst in Weymouth inkopen gedaan en geluncht op de P van de Aldi. We rijden een stuk over de snelweg en gaan dan over de locale weg verder. Op verschillende plaatsen zijn marktjes, festivals en andere festiviteiten waardoor het overal heel druk is. Omdat we maar geen gunstig plekje kunnen vinden schieten we in Harmans Cross maar een camping op waar we voor ₤ 20,= kunnen overnachten.

Dag 40. 22.7.18
We rijden door het dorpje Corfe Castle, een heel schilderachtig stadje met leuke oude huisjes en daarboven uit torent een groot kasteel. Graag was ik hier gestopt om wat rond te wandelen en mooie foto’s te maken maar helaas we vinden geen enkele plek om te stoppen met een auto, laat staan met die lange camper van ons. We nemen de snelweg in een grote boog om Bournemouth heen. Daarna dwars door het New Forest nationalpark. Enorme heidevelden afgewisseld met bos, en inderdaad zien we hier en daar groepjes wilde paarden lopen. In het verleden hebben we daar al ervaring mee opgedaan toen we hier met de kinderen kampeerden met onze vouwcaravan. Toen we daar in zaten te eten kwam er opeens een groot paard met z’n kop de tent in om te zien welke lekkere hapjes we op tafel hadden staan. Southamptom laten we rechts liggen en volgen de autoweg naar Fareham waar een P. is bij een grote jachthaven waar we mogen overnachten. Dat klopt wel alleen, het is zondag, en daarom razend druk met dagjesmensen. Na drie keer de grote P. rond te zijn gereden vinden we eindelijk een plekje waar onze camper precies in past. Rondom de jachthaven zijn winkeltjes, maar vooral restaurants gevestigd waar al die mensen op af komen. Als we daar een rondwandeling maken zien we op een terrasje een boot eigenaar  (Ron) zitten waarmee we aan de praat komen, hij nodigt ons uit voor een drankje en we hebben een leuk gesprek met hem. Normaal gesproken heeft Gepke de gewoonte om op zondag (in de vakantie) pannenkoeken te bakken alleen is het in de camper niet uit te houden van de hitte en gaan we uit eten in een pizzeria.

Dag 41. 23.7.18
Gisteravond hebben we nog contact gehad met Peter de Vries die is ook in Engeland aangekomen en staat nu op een CP in Newhaven, 100 km verderop. We hebben de afspraak gemaakt om daar vandaag heen te komen, kunnen we even lekker bijpraten. De omgeving hier aan de zuidkust van de “South Downs”. is niet zo geweldig interessant daarom kiezen we vandaag voor de snelweg en tegen half elf zijn we dan ook in Newhaven, waar we Peter treffen op de CP aan de boulevard met uitzicht op de ferry haven. Hier vandaan vaart er een ferry twee maal per dag naar Dieppe in Frankrijk. Na de thee vertrekt Peter naar het westen, naar een CP in Arundal waar wij ook al twee maal hebben gestaan, leuke plek tegenover de ingang van een groot kasteel en prachtige tuinen.

Dag 42. 24.7.18
De ingang van deze CP heeft een hoogtebeperking die pas om tien uur open gaat, dus dat wordt pas na de koffie vertrekken. 110 km is het naar Dover, Deze laatste dag in Engeland zitten we dus hoofdzakelijk op de weg. En dat is niet het mooiste gedeelte van Engeland. De bedoeling is dat we op een CP gaan staan vlakbij de ferry maar dat loopt mis want ze zijn het aan het renoveren is dus niet toegankelijk voor ons. We proberen of we bij de ferry mogen staan maar ook dat gaat niet, we mogen er pas 2 uur van te voren staan. We worden verwezen naar het seafront d.w.z. de boulevard. Het heeft nogal wat voeten in aarde om weer van het havencomplex af te komen maar met een pasje, uitgeschreven door het aardige meisje van de check in lukt het. Via een sluis van 4 meter hoog gaas worden we weer vrijgelaten. Dan is het nog maar een klein eindje naar het seafront waar we ons aansluiten bij een stuk of 10 andere campers. In de loop van de avond komen er nog wel twintig bij, prima plaats. We hebben nog uren de tijd en lummelen wat aan en wandelen door het centrum van Dover waar helemaal geen lak of smak aan is. Om tien uur liggen we in bed want om 2.00 uur moeten we er weer uit.

Dag 43. 25.7.18
Om vier uur exact varen we de haven uit,. Het is een hele drukke haven de Ferries varen af en aan. 2 uur varen en een uur tijdverschil dus om zeven uur varen we de haven van Duinkerken binnen. Het is geen druk bezette ferry zo midden in de nacht, met wat lezen en puzzelen slaan we de tijd dood. Het is 35 km rijden naar de CP in Bray Dunes waar we in het begin van deze reis ook hebben gestaan. Het is praktisch leeg maar we staan op een plaats van de bussen zodat we tegen tienen als de bussen met kinderen binnenstromen verjaagd worden. Gelukkig is er buiten het dorp nog een CP waar we heen rijden en nog een leeg plekje treffen.

Dag 44. 26.7.18
WC en afval watertank kunnen we hier legen, prima voorzieningen hier op de P van de Carrefour. Daarna geprogrammeerd op een CP aan een kanaal bij Bellum oostelijk van Brugge. Prima plekje met gelukkig veel schaduw want er is geen wind en we meten 41 graden, het word een hele warme dag dus. We kwamen om 12.uur aan en draaiden de hele dag met de schaduw van de bomen mee. In de zon is het niet uit te houden.

Dag 45. 27.7.18 Op naar dochter Anita, die staat op een camping in Zeeland, bij Retranchement. We zijn er al vroeg, omstreeks 11.00 uur. Hebben we gezellig de hele dag de tijd om bij te praten en uiteraard heeft ze weer een lekkere maaltijd gekokkereld. Zijn we onze eerste dag weer terug en Nederland en krijgen we gelijk een onweersbui over ons heen. Het frist er wel lekker van op.

Dag 46. 28.7.18
Na de koffie gaan we weer aan de rit, richting Eindhoven waar we onze vrienden Roos en Ton gaan bezoeken. Het is inmiddels alweer een warme zonnige dag geworden en de verwachting is dat het zo nog wel een tijdje door zal gaan. Een heel uitzonderlijke zomer, enorm zonnig en droog, de boeren klagen over deze droogte en dat kunnen we heel goed begrijpen want de velden staan er allemaal heel geel bij. Na de gezellige babbel met Roos en Ton vertrekken we naar Duiven waar we op een CP midden in het dorp gaan staan, gelukkig is er aan de overkant van de parking een ijssalon.

Dag 47. 29.7.18
Om elf uur zijn we weer terug op honk, nog een paar uurtjes en de camper is ook alweer leeg. Zoals altijd na een reis zijn weer een paar dagen druk met alles weer een beetje op regel te krijgen. We weten het, dus even op de tanden bijten. Ach wat zeur ik nou, we hebben toch een prachtige vakantie gehad, nou dan!

We zien terug op een schitterende reis. We zullen nog vaak de foto’s bekijken en steeds volgen we de informatie die voorbij komt.
Zo ook de foto reportage van “National Geographic” die we kortgeleden bekeken.
goed om ook eens te zien hoe groot de armoede hier was zo’n honderd jaar geleden

Beginstand 124.506
Eindstand   131.369
Gereden         6.863 kilometer