Tijdens onze reis door Turkije in 2012 besluiten we in Sanliurfa een bezoek te gaan brengen aan Harran. Onderweg kopen we bij een stalletje bij een boerderij een grote meloen. Gepke gebaart naar het jongetje dat ons bedient dat hij de meloen maar naar haar toe moet gooien, als hij dat prompt doet, misrekend Gepke zich in het gewicht en de grote watermeloen valt in stukken aan haar voeten. Grote hilariteit bij het joch, hij komt niet weer bij van het lachen. Ook wij hebben dikke lol. We kopen dan maar een nieuwe. Harran, dat vlak bij de Syrische grens ligt, is een van de oudste Mesopotamische steden, Abraham zou hier enige jaren hebben gewoond. Er zijn nog enige resten van de oude stadsmuur aanwezig. De merkwaardige huizen zijn ca. 150 – 200 jaar geleden gebouwd van de stenen van de oude muur. Ze bestaan uit diverse kleine ruimten elk met een dak van in een cirkel opgestapelde stenen, die aan de buitenkant zijn bepleisterd met leem en koeienmest en hebben daardoor de vorm van Bijenkorven. Door de dikke muren zijn ze van binnen zomers erg koel en ’s winters lekker warm. We worden bij het begin van het dorp opgewacht door een jongeman die ons naar een gerestaureerd huis begeleid, dat is ingericht als museum, theeschenkerij en winkel. We bekijken de inrichting en vele oude gebruiksvoorwerpen en drinken er een kopje thee. We mogen voor het complex blijven staan om te overnachten. We blijven tijdens de heetste uren lekker in de schaduw zitten en gaan tegen vieren aan de wandel. Er zijn een paar complexen waar opgravingen zijn, o.a. een oude moskee en een kasteel in het midden van het dorp. Het is een echt oosters dorpje de geiten, paarden, kippen en kalkoenen lopen er los rond. Ook zien we een paar kamelen staan. Alles ziet er erg kaal en stoffig uit en de huizen die nog bewoond zijn hebben een heel armoedige en rommelige uitstraling. Voor een aantal huizen staat een soort groot bed van wel drie bij vier meter en wel 2 meter boven de grond met matten op de vloer, we vragen het na waar het voor is en ons wordt verteld dat de bewoners vaak buiten slapen als het een warme nacht is. En inderdaad zien we ’s avonds dat er kussens naar buiten worden gesleept en dat er mensen liggen te slapen. We noemen het dan ook een miljoen sterren hotel. Tegen de avond komt er een televisieploeg het terrein op met een belangrijk persoon om het dorp te laten zien. Ze vragen of wij met hem op de foto willen, het blijkt de oude zanger te zijn die we gisteravond in Sanliurfa hebben zien optreden. We vermoeden dat het een soort Turkse Andre Hazes is. Nuri Sesigüzel is z’n naam. Midden in de nacht worden we wakker gemaakt door een paar enorme knallen. De volgende dag horen we dat het dorpje Tell Abyad, bij de grens van Syrië, 20 km hiervandaan gebombardeerd is.
